از صبح شنبه فضای مجازی درگیر اخبار تجاوز نظامی آمریکا و یارانش به سوریه و حاشیه‌های پیرامون آن شده است. تحلیل ابعاد ماجرا و پیامدهای منطقه‌ای و بین‌المللی آن متخصصان خود را می‌طلبد اما چراییِ عدم واکنش نظامی ایران سوالی بَرحق است که باید به آن پاسخ داده شود.
همه متفق‌القولیم که در عرصه‌ی بین‌المللی قانون بهانه‌ای برای اعمال فشار است و این رابطه‌ی دولت‌هاست که معادلات جهانی را هرچند به‌غلط می‌سازد. مشروح جلسه شورای امنیت نیز نشان می‌داد که علی‌رغم اذعان کشورهای عضو به نقض قوانین بین‌الملل با حمله به سوریه، عملاً هیچ اتفاق خاصی برای کشورهای متجاوز رخ نداد و پیش‌نویس محکومیت آنان نیز در این شورا رأی نیاورد.
حال همین مسئله را در کنار سکوتِ مجامع بین‌الملل در قبال کشتار مسلمانان یمن توسط آل‌سعود قرار دهید، آیا کشورهایی که ژست مخالفت با سلاح‌های شیمیایی گرفته‌اند و آن را بهانه‌ای برای تهاجم نظامی قرار داده‌اند، حاضرند در برابر عربستان نیز خودی نشان دهند؟!
قطع‌به‌یقین عدم واکنش نظامی ایران نشانه‌ی ضعف دفاعی نیست چنانکه با این دید به موضوع بنگریم باید قدرت نظامی روسیه را نیز ضرب در صفر کنیم. در حالت ساده ایران و روسیه زمانی می‌توانستند در جواب موشک، موشک هوا کنند که کشورهای متجاوز تمامیت ارضی این دو کشور متحد را نشانه می‌رفتند و یا حداقل با حمله به پایگاه‌های نظامی‌شان بهانه‌ی اقدام متقابل را جور می‌کردند.
بنابراین ایران و روسیه در صورت واکنش نظامی به حملات اخیر در مجامع بین‌المللی متهم شناخته می‌شدند و با تکرار اشتباه متجاوزان، مقدمه وقوع جنگی همه جانبه را فراهم می‌کردند که زمان پایان آن نیز غیرقابل پیش‌بینی می‌شد.
چنانچه به سخنان مقامات سیاسی و نظامی ایران نیز در طول سال‌های اخیر نیم‌نگاهی داشته باشیم، در می‌یابیم آنان قولِ مقابله به‌مثل در صورت تجاوز نظامی به خاکِ ایران را داده‌اند و اتفاقاً همان‌هایی که اکنون از عدم واکنش نظامی ایران و روسیه انتقاد می‌کنند کسانی هستند که در صورت وقوع این اتفاق، ایران و سردارانش را محکوم به دخالتی خواهند کرد که امنیت جمهوری اسلامی ایران را به مخاطره می‌اندازد.
بی‌تردید آمریکا و متحدانش به قدرت دفاعی ایران و روسیه آگاه‌اند و چنانچه غیر از این بود و واهمه‌ای نداشتند در تجاوز نظامی‌شان پایگاه‌های ایران را نیز هدف قرار می‌دادند. علی‌ایحال حمله‌ی اخیر آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها در سایه حمایت‌هایی که از آنان صورت گرفت، جلوه‌های مثبتی نیز داشت که یکی از آن‌ها ناکارآمدی موشک‌های نوین و هوشمند آنان در برابر سامانه‌ی نه‌چندان پیشرفته سوری‌ها بود و از سویی دیگر تلاش‌های آمریکا برای همراه ساختن سایر کشورها با خود نشان داد این کشورها به تنهایی جرأت استفاده از گزینه نظامی را نداشتند.
آمریکایی‌ها و متحدانش اگر واقعا قدرت داشتند بعد از هزینه‌های تریلیاردی، سوریه را به ورطه‌ی سقوط می‌کشاندند و این کشور را مأمنی برای تروریست‌ها و صهیونیست‌ها می‌کردند، اتفاقی که بعد از ۷ سال رخ نداده است و تحلیلگرانشان به پیروزی جبهه مقاومت اسلامی اذعان دارند.
