صبح امروز، در پی خروج هواپیمای شرکت آسمان از رادار و گسترش خبر سقوط آن،واکنش ها به این حادثه شدت گرفت و بسیاری از مسئولین، مسافران احتمالا جان باخته را از تسلیت های خود بی نصیب نگذاشتند.
به راستی چه تحولی در عقاید و باورهایمان رخ داد که قبل از کسب اطمینان ، قطع امید کرده و همه مسافران را به ملکوت اعلی می فرستیم و احتمالات را قاطعانه اعلام می کنیم و در پی حذف صورت مسئله ایم.
گفتنیست پس از خروج هواپیمای نامبرده از رادار،در صورت اینکه هیچ مدرک عینی و منطقی مبنی بر چگونگی محو شدن هواپیما وجود ندارد و علل این حادثه نامشخص است،مسئولین ذی ربط با تکیه بر احتمالات،هر ۶۶ مسافر را جان باخته اعلام کردند و احتمالی جز این را به دور از واقعیت شمردند.
به نقل از یک خبرگزاری معتبر،ساعاتی قبل خبری مبنی بر روشن بودن تلفن همراه یکی از مسافران منتشر شد و این موضوع به کورسوی امیدی برای خانواده مسافران مبدل گشت و عاملی برای امیدواری آنان شد.
اهمیت این حادثه از چشم مردم پنهان نیست اما واکنش مسئولین ما به چنین حوادثی، کنشی عجولانه و فاقد اسناد معتبر تعبیر می شود،در صورتی که رفتاری پاسخگویانه و مبتنی بر مدارک موثق از آنها انتظار می رود.
با نگاهی به گذشته،نمی توان احتمال زنده ماندن فردی در حادثه سقوط یک هواپیما را غیرممکن دانست،برای مثال حادثه سقوط هواپیمای تیم فوتبال چاپکوئنسه برزیل که ۶ نفر از افراد در این حادثه زنده ماندند،با این تفاسیر موضوعی که برای همگان به سوال تبدیل می شود این است که مسئولین با تکیه بر چه دیدگاهی،احتمال زنده ماندن حتی یک فرد در حادثه امروز را فاقد ارزش دانستند؟
خانواده های مسافران این پرواز،علاوه بر پیام های تسلیت متکی بر احتمالات،پیگیری های جدی برای فهم عوامل وقوع این حادثه را امیدوارانه از مسئولین می طلبند.

مبینا ابراهیمی مقدم– مازندرانه