در ظاهر بدینگونه است که هر گروهی که مخالف دولت یا نظامی باشند، از بیرون، سخنان، اعمال و اقداماتشان حمایت شده و مورد تایید قرار می گیرد اما این موضوع تا زمانی ادامه خواهد داشت که آن بیرونی ها، همان بیرون مانده و هیچگاه وارد آن سرزمین نشوند چرا که به یکباره همه چیز کن فیکون شده و واقعیت ها مثل پتک بر سر مخالفان کوبیده می شود.

نمونه اش را در سرزمین های گوشه و کنار خود دیده ایم. راست گفته اند که تاریخ چیز خوبی است اما نگفته اند که تنها برای همسایه! یک روز اقتصاد مردم، یک روز معیشت، یک روز حقوق اجتماعی، یک روز آزادی جنسی، همه و همه ی اینها در جای خود خوب است اما به شرطی که بهانه ای جهت سوء استفاده دشمنان قرار نگیرد چرا که تمامی این ناملایمات در کشورهایی که مخالفان را ساپورت می کنند کمو بیش وجود دارد اما آن ها نسبت به شهروندان خود دلسوز نبوده و آنگاه دلشان برای ملت ایران و ایرانی جماعت سوخته است!

آمارها را از منابع خودشان زیرو رو کنید. بله، اقدامات بدون مصلحت اندیشی های سیاسی، جناحی، قومیتی و .. باید انجام شود که در همان کشورهای پیشرفته آن ها (علی الظاهر) و کشور در حال توسعه ما (همچنین) رخ داده و می دهد اما انتظار مردم از نظام جمهوری اسلامی به عنوان صدایی که آرمان و بهترین ها را فریاد می زند، زیاد بوده و انتظاری بیراه و بیهوده هم وانمود نمی کند.

اما ما به عنوان شهروند، مسلمان، ایرانی، مخالف نظام یا هرچیز دیگری، باید بدانیم که آگاهانه برای گروهی کف و سوت بزنیم. اگر هم به خیابان می آییم حتی برای اغتشاش حتی برای برهم زدن امنیت جامعه و حتی، حتی براندازی نظام، باید آگاه باشیم که برای چه و برای که قدم برمیداریم. آیا اگر روزگاری همان حامیان وارد کشورمان شوند، رحم به اصولگرا می کنند یا اصلاح طلب؟ مدیریت و امورات کار را به لیبرال ها می دهند یا کارگزاران؟ دقیقا چه بر سر کشورهای همسایه آمد زمانی که نظام خودکامه یا با انتخاب خود مردمشان، برداشته و کشور، تمامیت و حتی ناموسشان مورد هجوم کسو ناکس قرار گرفت؟ آیا موافقان، سرکوب و مخالفان، شاه شدند؟ آیا آن کسانی که در حصر بودند آزاد شده و رهبر جامعه شدند؟

خیال خامی است اگر به گفته های دشمنی دل بسته باشیم که حتی به توافق بین المللی خود که همه ی قدرت های شماره یک جهان در آن حضور داشتند پایبند نبوده و از جان و مال و آبروی خود، دولت، نظام و سرزمینمان مایه بگذاریم، به اموال شخصی و عمومی که برمیگردد به جیب خودمان و اطرافیانمان ضربه زده و خسارت وارد کنیم، آنگاه به آرزوهای درست و بحق یا نادرست و بیجای مان دستیابیم.

در این میان، مسئولین امر نباید تمامی فعل و انفعالات رخ داده را به پای اغتشاشگران نوشته و همه ی درخواست های بحق را به ناحق تبدیل کرده و با اظهارنظرهایی، ماهی خود را از آب گل آلود شده بگیرند و از آن طرف هم، نه آنگونه از طرف ملت به آن ها فشار وارد آید که گویی آنها دقیقا به مانند دشمن عمل می کنند و هیچکاری برای ملت انجام نمیدهند که اگر هم قصوری به عمد یا غیرعمد، با آگاهی یا بدون آن، از طرف آن ها انجام میشود، می توان در انتخاب های بعدی، دیگر به آنها اعتماد نکرد و گزینه ی دیگری را روی کار آورد، آن هم در تمامی عرصه های اداری و مدیریتی و این نعمتی است که در این سرزمین وجود دارد که مردم در تصمیمات مدیران خود سهیم بوده و اگر بدی هست به انتخاب بد و اگر خوبی هست به انتخاب خوب خودشان بازگشت داده می شود که البته باز هم نباید به اعتراضات و مطالبات بحق ملت، حتی آن کسانی که رای موافق به شخص یا گروهی داده اند، به راحتی با یک جمله که “خودت انتخاب کردی” پاسخ داد چرا که اگر خودش هم انتخاب کرده، اینبار هم خودش هست که مطالبه گری می کند.

و نظامی که سال های سال است در تکاپوی این طوفان همیشه فعال، با استواری قدم برداشته و به راه خود ادامه می دهد و از پس ابتلائات و امتحانات الهی و انسانی، به خواست خداوند و عنایت حضرت حجت و همراهی مردم دلسوز، پاک و شاکر خود، یکی پس از دیگری سربلند بیرون آمده تا در جهت احقاق حق و عدالتخواهی، نه تنها نسبت به خود و جامعه ی ایرانی که در سرتاسر جهان، یگانه فریادخواه و فریادرس جهانیان از هر قشر، مذهب و مرامی باشد که این هم در خون مسلمان، جاری و هم با شرف ایرانی، عجین بوده و هست.