روزی که قرار بود که مستند «پول و پورن» در حوزه هنری رونمایی شود یکی از روزنامه‌های اصلاح طلب در واکنش به انتشار این مستند متن تحلیلی را با عنوان “خط‌قرمزهایی که سفید می‌شوند” منتشر کرد.
محتوای این مطلب اشاره به سه مستند فقر و فحشا (مسعود ده نمکی)، انقلاب جنسی(حسین شمقدری) و مستند پول و پورن (مهدی نقویان) داشت. در این مطلب بامتلک‌پرانی مرسوم به سبک همان روزنامه به محتوا و اسامی سه فیلم مذکور اعتراض شده بود. حسن عباسی تحلیلگر مسائل فرهنگی – سیاسی در نشست این فیلم جملات غیر متعارفی را در مورد روزنامه مذکور بکار برد و گفت عامل فروپاشی جمهوری اسلامی زندگی بورژوایی است و ارگان رسمی ترویج چنین زندگی نشریات …. و….. و…. هستند.
البته در این مجال، نقد رسانه مذکور هدف و منظور اصلی نیست. در تحلیلی تازه‌تر باید به یک نکته مهم‌تر بپردازیم و لحن‌ها، افراد و گرایشات سیاسی را قضاوت نکنیم. متن و محتوای پول و پورن درباره چیست؟ آیا مستند مذکور به زعم روزنامه زنجیره‌ای، از خطوط قرمز مرسوم عبور کرده، و این مستند هدفش ترویج فحشاست؟! آیا کارت بلانش پرداختن به موضوعات ممنوعه، فقط در دستان جریان رسانه‌ای خاص و جریان روشنفکری باید باشد؟ روزنامه مذکور جزء طرح پرسش و اشاره به موضوع خط قرمزها قصد و نیت دیگری ندارد و هدفش آگاهانه یا ناآگاهانه مشخص است. هنوز «پول و پورن» منتشر نشده سعی می‌کند به مخاطبش قضاوت جهت‌داری بدهد. اما این مستند حاوی مسائل و موضوعاتی است که جناح بردار نیست. وقتی مسئله فیلمی ملی و میهنی باشد، قضاوت عجولانه سیاسی و انگ جناحی زدن ، سبب ضایع شدن اصل موضوع است. طبیعی است که مدعیان روشنفکری و آزاد اندیشی در روزنامه اصلاح طلب مذکور چرا روش‌های گازانبری نوشتاری را برگزیده‌اند؟ چرا برای دیده نشدن آثاری که توسط افراد غیر خوشایند روزنامه زنجیره‌ای از روش دیوارکشی برای ندیدن و قضاوت نشدن استفاده می‌کنند؟
مستند «پول و پورن» مستقل از هر نگرش سیاسی باید قضاوت شود، چون مستند مذکور افشا کننده جنگی پنهان است. در هر جنگی دارایی‌ها و خانواده مدافعان از سوی مهاجمان در معرض تهدید است. صورت مسئله پول و پورن در واقع افشا کننده جنگ بزرگی است که به صورت پنهانی و آرام، با استفاده از فضای مجازی، زنان و خانواده افراد را فریب می‌دهند و از آنان بهره‌کشی جنسی می‌کنند. اگر کسی خطر این جنگ و دشمنی را از طریق اثرش اعلام کند از خط قرمزها فراتر رفته است؟
پرچمداری جریانی که ده نمکی به راه انداخت
پول و پورن ادامه مستند فقر و فحشاء مسعود ده‌نمکی، روزنامه و فیلمساز است. فیلمسازی که ساخت مستند جنجالی‌اش و انتشار آن عملا به بحث روز بدل شد و سبب شد بسیاری از سیاستمداران به مصادیق طرح شده در این مستند پاسخ دهند. «فقر و فحشاء» به شکل بی‌پروایی به تن‌فروشی دختران ایرانی در دبی اشاره می‌کند. بیش از یک دهه از ساخت مستند ده نمکی می‌گذرد و مستند مهدی نقویان به تن فروشی سیستماتیک، کارتلی و سازماندهی شده پنهانی دختران ایرانی، در دوبی می‌پردازد و اگر اطلاع رسانی درستی در جامعه نشود، یک دهه دیگر یعنی در بیست سالگی مستند فقر و فحشا شاید منتظر علنی شدن تن فروشی دختران ایرانی باشیم!
مستند پول و پورن یک پرونده پیگیری شده و به سرانجام رسیده را در مقابل مخاطبش باز می‌کند، درباره مردی ایرانی با نام مستعار الکس که مقیم مالزی است و تشکیلات عظیم و گسترده‌ای را برای ارائه خدمات سازماندهی شده جنسی در دوبی را تاسیس کرده است و از طریق شبکه‌های مجازی، دختران ایرانی را برای سوء استفاده جنسی و بردگی جنسی به دوبی می‌برد. آیا ساخت چنین مستندی برای ارائه هشدار و آگاهی از منظر روزنامه اصلاح طلب خطاست؟ آیا پرداختن به این رویداد خطاست؟ آیا آگاهی رسانی در مورد فساد سازمان دهی شده در مورد بردگی جنسی زنان که در تمام کشورهای دنیا جرم محسوب می‌شود فراتر رفتن از خط قرمز است؟
روزنامه اصلاح طلب به بهانه‌های مختلف حسن عباسی را می‌نوازد و مطالب هجوی را به او نسبت می‌دهد تا رقیب سیاسی و گفتمان مقابلش را تخریب کند (اینجا) طبیعی است وقتی حسن عباسی متن و محتوای بر حق پول و پورن را بررسی و تحلیل می‌کند و با تخریب‌های رسانه‌ای مواجه می‌شود، درخواهد یافت که متن منتشره در روزنامه زنجیره‌ای در جهت تخطئه امنیت ملی و امنیت اجتماعی مردم به نگارش درآمده است و طبیعی که پاسخ «های»، «هوی» است. در بسیاری از موارد روزنامه‌های اصلاح طلب در حال هوهو کشیدن و تخریب چهره‌های منتسب به جریان انقلابی و اصولگرا هستند و مستندی که هنوز منتشر نشده را تخریب می‌کنند، بدون آنکه نسبت به محتوای مستند آگاهی داشته باشند.
اینجا بحث اصلاح طلب واقعی و اصلاح طلب جعلی مطرح می‌شود. برای اصلاح طلب واقعی گفتمان هشدار دهنده حسن‌عباسی بر اساس مطالبه امنیت اجتماعی کاملا بر حق است. وقتی حسن عباسی در گفتمانی عدالت‌خواهانه در راستای مقاصد آگاهی رسان مستند پول و پورن لب به سخن می‌گشاید، باید در مقابل سبک آگاهی رسانی با اتکاء به منافع حزبی موضع گرفت؟ اگر نویسنده گزارش مد نظر با یکی از قربانیان گرفتارشده در کارتل الکس که مجبور بودند در دوبی خدمات جنسی به اعراب حاشیه نشین دهند، رو در رو به گفتگو می‌نشست، بازهم همان مواضع قبلی را اتخاذ می‌کرد؟ آیا مطالبه امنیت اجتماعی در قالب یک فیلم مستند باید قربانی دعواهای سیاسی شود؟
البته بخشی از این تقصیر متوجه سازندگان و حامیان این مستند در حوزه هنری است. اگر با کمی درایت به سبک سازمان اوج ، قبل از اکران عمومی، نسخه DVD «پول و پورن» را برای اغلب رسانه‌های اصلاح طلب می‌فرستادند، شاید این گارد و هجمه رسانه‌ای تبدیل به فضای تعاملی می‌شد. در صورتیکه مجریان طرح می‌نتوانستند برای رسانه‌های اصلاح‌طلب و اصولگرا نمایش جداگانه بگذارند و یا به تمامی رسانه‌ها نسخه فیلم را ارسال کنند تا فضای مطبوعاتی خوبی حول این اثر شکل بگیرد و حتی مخالفان این اثر در روزنامه‌های جریان خاص سیاسی تصور نکنند جریان مقابلشان فراتر از خط قرمزها رفته است؛ این مستند حاوی یک گزارش مستند و امنیتی دردناک از باند شکار دختران جوانی است که آنان را برای کار در اسکورت کارتل‌هایی که خدمات جنسی می‌دهند، در فضای مجازی شکار می‌کنند و دیدن آن برای خانواده‌ها ضروری است.
