یکشنبه مورخ ۲۶/۶/۱۳۹۶ با یکی از کسبه های هسته ی مرکزی شهرستان آمل، همان کتابداری که در مهر ماه بخشی از دلهره هایمان، لبخند هایمان، یادگاری هایمان و زندگیمان می شود و با لبخندش برایمان امید به ارمغان می آورد، به گفتگو پرداختیم.
ما هم با خاطره ی تمام یادگاری ها، دفترهای کاهی و ته مداد های جویده شده مان مصاحبه ای خاطره انگیز با این کتابدار خوش اخلاق انجام دادیم که در ادامه با هم می خوانیم.
مازندرانه/خودتان را به صورت مختصر معرفی کنید، چند سال در این حرفه فعالیت دارید؟
بسم الله الرحمن الرحیم؛ اینجانب رضا شاهین فر، اهل آمل و ۳۲ سال دارم. از وقتی یادم می آید به این شغل یعنی لوازم تحریر مشغول بودم؛ از کودکی به دلیل ۲ شغله بودن پدرم که هم معلم و هم در پخش لوازم تحریر مشغول بود، من هم راه پدر را پیش گرفتم و در حال حاضر پنج سال است که به صورت جدی و مستقل این کار را دنبال می کنم.
مازندرانه/از معضلات و سختی های کارتان بگویید.
دشواری نداریم؛ کارمان عالی است! عالی…! یکی از سختی هایمان تخفیف دادن است. ارزان می فروشیم اما مردم باز هم ارزان تر یا تخفیف بیشتری می خواهند. ما کارِمان هم لوازم تحریر و هم کتاب فروشی است؛ یکی از معضلات این است که هیچکس کتاب نمی خواند… ۱۰ سال گذشته این وضعیت بهتر بود! به طوری که وقتی سال ۸۶ اینجا بودم، وضعیت خوب بود و مردم کتاب می خواندند.
به نظرم که نه… مطمئنم سرانه ی خواندن کتاب پایین آمده… ولی خب جز کتاب های دعا و مذهبی، هیچ چیزی به فروش نمی رسد.
هیچ کدام از این کتابها به فروش نمی رسد؛ مثلا کتابهای شعر! مردم، حافظ و پروین و سعدی را می شناسند ولی مملکت به سمتی رفته که دیگر کسی سهراب سپهری یا حتی احمد شاملو را نمی شناسد و چیزی نمی خرند. البته اگر شاهد خرید کتابهای روانشناسی هستید، این هم به آن دلیل است که هرکس به مشکلی برمی خورد، سراغ کتابهای روانشـــناسی برای حل مشکل خود می آید… کسی شاهنامه نمی خرد! کسی که ۵۰ قفسه اش کتاب بوده و ۱۰ قفسه اش لوازم تحریر، الآن کاملا برعکس است؛ ۱۰ قفسه کتاب و ۵۰ قفسه لوازم تحریر شده است…! کتاب خواندن فراموش شده است…!
مازندرانه/وضعیت خرید مردم در آستانه ی ماه مهر، بازگشایی مدارس و دانشگاه ها به چه صورت است؟
در سه سال اخیر نسبت به چهار سال پیش با توجه به تورم ۱۵ درصدی، خیلی افت داشته است؛ یعنی قیمت فروش محصول چهار سال پیش برابر با همین قیمت های امروز است.
مازندرانه/در حال حاضر لوازم تحریر وارداتی در بازار، به وفور یافت می شود و برخی اوقات هم شاهد قیمت ارزان لوازم تحریر خارجی و فروش خوب آن هستیم؛ پس تولید کننده های داخلی باید چه کار کنند؟
کیفیت محصول خارجی بهتر است؛ این واقعیت است…! اما نه جنس هایی که مشخص است از کجا و با چه هدفی وارد می شود; تا زمانی که تولید به همین روند پیش برود، وضعیت همینطور می ماند…! اما خب در ۲ سال اخیر، تولید خوب و قابل قبول بود.
مازندرانه/چرا ما شاهد قیمت های یک لوازم تحریر با یک برچسب هستیم؟
بستگی به انصاف فرد دارد، طبق قانون باید ۱۰% یا ۱۵% روی قیمت اصلی بگذاریم، در ضمن به قیمت خرید فرد نیز بستگی دارد، اما خب برای برخی قیمت گذاشتن روی محصول، شخصی است.
مازندرانه/تفاوت قیمت لوازم تحریر در سال های گذشته و امسال به چه صورتی است؟
۱۰% بالا رفته است و زیاد گران نشده؛ گران هم شده باشد ما گران نمی فروشیم.
مازندرانه/به نظر شما کیفیت لوازم تحریر وارداتی بهتر است یا ایرانی؟
۱۰۰% خارجی…! البته کاغذ و دفاتر ایرانی حرف اول را می زند، ولی وسایل فانتزی و لوکسِ خارجی بهتر است. مثلا ۲ یا سه تا از شرکت های ایرانی، نمایندگی خودکار کنکو کانادا را به عهده گرفتند و آن را در ایران تولید می کنند؛ چند تا شرکت هم نمایندگی کشور چین را گرفتند و لوازم خوبی تولید می کنند که این خیلی خوب است.
مازندرانه/دستفروش های لوازم تحریر در سطح شهر، چه تناقضی با کار شما ایجاد می کنند؟
بد ترین و بی کیفیت ترین محصولات قاچاق چینی را می آورند و با طرح های مختلف، آن را می فروشند؛ جنس، فوق العاده بی کیفیت است، اما خب ارزان می فروشند و مردم هم ارزان می خرند.
مازندرانه/بعضی کتابخانه ها برای جذب مشتری، سبد های ویژه و تخفیفی ها خاصی در نظر گرفتند؛ نظر شما راجع به این کار چیست؟
تا حالا شنیدید ” هیچ گرانی بی علت و هیچ ارزانی بی حکمت نیست…” ؟!
یا صاحب مغازه خیلی گران فروش است یا محصولات خوبی ندارد.
مازندرانه/آیا تابحال افرادی برای بچه های بی بضاعت از شما خرید کرده اند؟
بله. امسال خیلی بیشتر شده است؛ فردی ۴۰۰ یا ۵۰۰ هزار تومان برای بچه های بی بضاعت خرید کرد. البته قابل گفتن نیست، اما خب ما هم به قیمت خرید، به آنها می فروشیم…!
مازندرانه/تا حالا خودتان به بچه های بی بضاعت لوازم تحریر هدیه دادید؟
ما که همواره! همواره خدمت می کنیم.
مازندرانه/کلام پایانی؟
امیدواریم روزی برسد که مردم ما، جنس بی کیفیت نخرند و متوجه خرید خود باشند.
گفت و گو از: آیلین اسلامی
