مریم نهاوندی جم به اثر بخشی رفاقت بین والدین و فرزندان و تاثیر آن در اجتماع اشاره کرد و گفت: دوستی با فرزند یکی از عوامل مهم در ایجاد یک رابطه مستحکم و با دوام است و نقش بسزایی در تحکیم بنیان خانواده دارد و ریسک آسیب پذیری و ابتلا به معضلات اجتماعی در آن دسته از والدینی که با فرزندان خود رفاقت صمیمانه و دوستی دارند کمتر است و در نظام سلامت خانواده تاثیر بسزایی دارد.
وی به شکاف و اختلافات فرهنگی و نسلی بین رابطه والدین و فرزندان اشاره کرد و گفت: امروزه در بسیاری از خانواده‌ها اختلاف سلیقه و اختلاف فرهنگی بواسطه فاصله سنی بین والدین و فرزندان وجود دارد که طبیعی است؛ اما نباید به یکسری از اختلافات دامن زند زیرا می‌توان اختلاف فرهنگی اعضای خانواده را مدیریت کرد، بنابراین خانواده‌ها خود بهترین مشاور برای حل اختلافات درونی هستند.
پژوهشگر اجتماعی، منشأ بسیاری از اختلافات را عدم دوستی والدین و فرزندان دانست و گفت: متاسفانه آمارها نشان می‌دهد که منشأ بسیاری از مشکلات جوانان اعم از اعتیاد و فرار از خانه به علت مشکلات خانوادگی و عدم دوستی والدین با فرزندان بر می‌گردد، این مسئله در دختران شایع‌تر است زیرا از همزبانی با والدین خود ناراضی هستند.
نهاوندی جم، افزود: غرور و یا خجالت دو عامل مهم در عدم دوستی بین والدین و فرزندان است؛ به طور معمول برخی والدین از سر غرور یا خجالت کشیدن نمی‌توانند با فرزندان خود دوستی کنند و این رابطه کمرنگ متاسفانه در آینده نزدیک ممکن است مشکلاتی را هم برای فرزند و هم والدین به وجود آورد که در این حالت توصیه ما این است که والدین باید با فرزندان خو دوست باشند و نگذارند فرزندشان احساس کمبودی از لحاظ عاطفی و به خصوص بیان مشکلات‌شان داشته باشند.
وی دوستی والدین و فرزندان را دارای یک چارچوب همراه با احترام متقابل دانست و خاطرنشان کرد: دوستی فرزندان با والدین باید در چارچوب مشخص و با احترام تعریف شود، دوستی نباید زیاد از حد خود خارج شود که باع لوث شدن رابطه و بی‌احترامی شود بلکه دوستی باید بر اساس منطق، محبت، احترام متقابل، قدرت بیان مشکلات باشد تا یک رابطه درست و اصولی در یک خانواده صورت بگیرد.
