بنیاد نیکوکاری دست‌های مهربان امروز مفتخر به کسب عنوان غرورآمیز برند برتر ملی شد. این بنیاد در مراسم انتخاب برندهای برتر کشور، نه تنها در میان ۱۰۰ برند برتر کشور جای گرفت بلکه به عنوان یکی از سه برند برتر ایران در تمام حوزه‌ها و برترین برند حوزه نیکوکاری شناخته شد.
بی‌تردید کسب چنین افتخاری برای هر سازمان یک پیروزی بزرگ و کسب یک جایگاه رفیع در میان مردم است اما حرفی که می‌خواهم بگویم صرفاً در خصوص اهمیت این افتخار نیست بلکه برای من، مهم‌ترین موضوع، عوامل رسیدن بنیاد دست‌های مهربان به جایگاه برترین برند نیکوکاری کشور است که در این بین، می‌توانم از دو طیف بسیار مهم یعنی کارکنان و حامیان عزیز بنیاد نام ببرم. در حقیقت باید گفت کسب این موفقیت صرفاً کار من نبوده است بلکه من فقط یک نماینده از این مجموعه هستم.
کار اصلی را کارکنان زحمتکش بنیاد و همچنین حامیان مهربان با قلب‌های نارنجی و سخاوتمندشان انجام داده‌اند. به بیان دیگر، کسب عنوان برترین برند کشور نتیجه یک تلاش جمعیِ چندساله، بر پایه خرد جمعی و مدیریت چندلایه است.
به علاوه پشتیبانی مردمی که هیچ‌گاه ما را تنها نگذاشته و همواره با ما همگام بوده و هستند و باید خدا را شاکر باشم که پس از ایجاد کمیپن #نارنجی_باشیم موج جدیدی از توجه و حمایت طیف‌های مختلف مردم و ستاره‌های محبوب کشور به سمت بنیاد دست‌های مهربان به جریان افتاده و این امر موجب می‌شود تا با اضافه‌شدن حامیان بیشتر، مددجویان و نیازمندان بیشتری را یاری رسانیم و دست‌های بیشتری را بگیریم و زندگی‌های بیشتری را با خود همراه سازیم. آری، این نگاه ماست.
برای ما پذیرفتنی نیست کسی توان یاری و نیکوکاری داشته باشد اما در تمام زندگی‌اش حتی دست یک نیازمند را نگیرد؛ نمی‌توان گفت چنین شخصی زندگی کرده است بلکه فقط نفس کشیده است. زندگی حقیقی از آنِ کسانی است که از خود عبور کرده و به دیگران رسیده‌اند. همه می‌توانند نفس بکشند اما مهم، تنفس دادن به کسانی است که نفس‌هایشان به شماره افتاده است.
همه می‌توانند قلب داشته باشند اما مهم این است که در این قلب، عنصری به نام ازخودگذشتگی وجود داشته باشد. اگرچه انسان از بدو تولد در کالبد خود عضوی به نام قلب دارد اما این عضو زمانی تکامل می‌یابد که در هر سلولِ آن «عشق به دیگری» پدید آید و انسان را تبدیل به یک اَبَرانسان کند. ما در دنیا به اندازه کافی انسان داریم اما چیزی که باید بیشتر شود اَبَرانسان است.
به امید روزگاری که با کثرت تعداد ابرانسان‌ها هیچ دستی نیازمند دست دیگران، و هیچ قلبی، خالی از عنصر عشق نباشد.
در پایان از تک‌تک کارکنان، حامیان، همایان و هر انسان بزرگ و عزیزی که در این سال‌ها با ما بوده و ما را با دشواری‌های راهمان تنها نگذاشته است، با تمام قلبم قدردانی می‌کنم و با تمام صدایم فریاد می‌زنم که دوستتان دارم.
