به نقل از وبلاگ پردیس /

بلی در زبان عربی، به معنای آری گفتن است. بلا به معنای گرفتاری و ابتلائات است.
خداوند در قرآن از عهد ازلی انسان به خود سخن گفته است و فرموده است:وَإِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنِی آدَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنفُسِهِمْ أَلَسْتَ بِرَبِّکُمْ قَالُواْ بَلَى شَهِدْنَا أَن تَقُولُواْ یَوْمَ الْقِیَامَهِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِینَ ؛ و هنگامى را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم، ذریّه آنان را برگرفت و ایشان را بر خودشان گواه ساخت که آیا پروردگار شما نیستم؟ گفتند: «چرا، گواهى دادیم» تا مبادا روز قیامت بگویید ما از این [امر] غافل بودیم. (اعراف، آیه ۱۷۲)
از نظر این آیه همه انسان ها در روز الست با خداوند عهد بسته است که ربوبیت خداوند را پذیرفته و بر مدار آن پروردگاری رفتار کنند. در این عهد کسی را جز  خود انسان را شاهد و گواه نگرفته است. این بدان معناست که انسان اگر به خودش مراجعه کند و در فطرت خود فکرت کند، رابطه ربوبیت خدا با خود را می یابد  و دیگر نیازی نیست تا برای خداشناسی و بندگی به غیر خود مراجعه کند و در آفاق بگردد، زیرا خدا با همه صفات خود در انسان تجلی یافته است و اگر خود را به دقت ببیند خدا را می یابد؛ چرا که : من عرف نفسه فقد عرف ربه؛ هر کسی خود را شناخت به حقیقت پروردگارش را شناخت.
خداوند در آیه فرموده است که انسان در روز الست عهد خود را با بلی با خدا بسته است. هر چند که اکثریت در فضای تزیینی طبیعت دنیا فریب می خورند و غافل می شوند و گرفتار نسیان و فراموشی شده و  آن عهد را زیر پا می گذارند.
اما انسان باید بداند با هم بلی گفتن در روز الست و پذیرش امانت الهی خود را دچار بلا کرده است.(احزاب، آیه ۷۲) بنابراین هر انسانی تا زمانی که در دنیا است گرفتار انواع و اقسام بلایا و ابتلائات خواهد بود. این گونه است که سنت الهی حاکم بر جان و جامعه انسانی، سنت ابتلاء است.(انفال، آیه ۱۷؛ بقره، آیه ۴۷؛عنکبوت، آیات ۲ و ۳ و  آیات بسیار دیگر)
از آیات قرآنی به دست می آید که وقتی کسی بلی می گوید و تعهدی را با آری گفتن و بلی گفتن می پذیرد باید خود را آماده بلا و ابتلاء نماید. پس از نظر قرآن همان طوری که با هر بلی و آری تعهدات و مشکلاتی پدید می آید، با بلی انسان به خدا خود را برای بلا آماده کرده است. پس میان بلی  و بلا ارتباط تنگاتنگی است.