ماه محرم را باید یکی از مهم‌ترین ماه‌های قمری در میان شیعیان دانست، شیعیان با فرا رسیدن این ماه حال و هوای دیگری را تجربه می‌کنند و خون جدید به جسم و جانش تزریق می‌شود، این ماه در کنار ماه رمضان از مهم‌ترین ماه‌های مسلمانان جهان است.
در ماه محرم بزرگ‌ترین اتفاق برای شیعیان رخ می‌دهد و آن به شهادت رسیدن امام سوم شیعیان است.
امام حسین(ع) تنها امام شیعی است که در یک میدان و جبهه جنگ به شهادت می‌رسد، سایر امامان شیعه یا در مسجد و یا در زندان و منازل خود به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.
ماه محرم از دیرباز در میان تمامی ادیان الهی دارای حرمت بوده و این امر در میان اعراب پیش از اسلام نیز وجود داشته است.
پیش از اسلام در میان ماه‌های قمری، چهار ماه(رجب، ذی‌القعده، ذی‌الحجه، محرم) حرام بوده که در آن بر طبق سنت حتی در جاهلیت جنگ و خونریزی حرام و پیکار در آن زشت شمرده می‌شد و هر قبیله‌ای هم که با هم جنگ داشتند، مانند اوس و خزرج که ۱۲۰ سال با هم نزاع و پیکار می‌کردند، در این چهار ماه متارکه جنگ و درگیری می‌کردند.
عروج حضرت ادریس به آسمان، استجابت دعای حضرت زکریا علیه‌السلام، عبور حضرت موسی(ع) از دریا و غرق شدن فرعونیان در نیل و عذاب اصحاب فیل نیز در ماه محرم رخ داده است.
اما آنچه به این ماه ارزش و اهمیت دو چندان داده است، شهادت امام حسین و یارانش در کربلا است، این ماه مترادف شده است با ماه شهادت و خون و پیروان این ماه هم روش و منش حسینی شدن را در پیش گرفته‌اند.
محرم یک نماد است نه یک ماه، نمادی که موجب می‌شود تا راه را گم نکنیم و همیشه آماده جانفشانی در راه حقیقت باشیم.
این نماد هر ساله تکرار می‌شود و هرچه زمان می‌گذرد از ارزش آن نه تنها کم نمی‌شود، که روز به روز افزایش یافته و احتیاج به آن بیشتر احساس می‌شود.
نمادی برای مقابله با هرگونه ظلم و جور و ایستادگی در مقابل تمامی زورگویان عالم؛ حسین با محرم نشان داد که می‌توان با عنایت خداوند یکه و تنها سرنوشتی را رقم زد که تمامی تاریخ تحت تاثیر آن قرار گیرند.
حسین با محرم الگویی جاودانه شد برای انسانیت انسان، آنجایی که عده‌ای برای رسیدن به مطامع دنیایی خویش تمامی اصول ابتدایی انسانی را لگدمال می‌کنند و از بین می‌برند و جنایتی را خلق می‌کنند که در تاریخ بی‌بدیل شده و الگوی تمامی جنایتکاران عالم شده‌اند.
محرم اگرچه نمادی برای آزادی خواهان عالم است، اما در مقابل نمادی برای پست‌ترین انسان‌های عالم نیز است که با جنایت‌های خود روی انسانیت را سیاه می‌کنند.
حسین با محرم به جایی رسید که انسان کامل می‌رسد، محرم تقابل خوی وحیانی و الهی انسان، که در حسین و یارانش تجلی پیدا کرد، در مقابل خوی حیوانی و دنی انسان، که در لشکر عمر سعد شکل گرفت.
حسین با محرم نشان داد که انسان بدون ولایت به چه جایگاه پستی می‌رسد که حاضر است برای به دست آوردن یک گوشواره کم قیمت بزرگ‌ترین جنایت‌ها را هم انجام دهد، بنابراین محرم تقابل بین این دو دیدگاه است و تا قیام قیامت نیز این دو دیدگاه در تقابل یکدیگر است.
امیدواریم با قرار گرفتن در این ماه، از راه و روش و منش حسینی بیشترین بهره‌برداری را انجام داده و با شناخت طاغوتیان امروز دنیا آنها را از رسیدن به اهداف شوم و پلید خود دور نگه داشته و خدایی نکرده کاری نکنیم که موجب سرافکندگی دوستداران ابا عبدالله فراهم شود.
