اگر شخص یا گروهی را به عنوان دشمن شناختیم و قبول کردیم، باید لوازم آن را هم رعایت کنیم. یکی از لوازم مهم -و البته بسیار واضح-، دشمنی‌کردن با دشمن است! اگر بنا باشد چارچوب رفتاری ما با دشمن، همان رفتاری باشد که با دوست و یا غیردشمن انجام می‌دهیم، معلوم می‌شود که دچار اشتباه شده‌ایم و از تشخیص اقدام صحیح، عاجز مانده‌ایم.
کارهایی مثل «مودب نامیدن دشمن» و «قدم‌زدن با دشمن» در همین راستا ارزیابی می‌شود؛ وقتی شما دشمن حیله‌گر، بدعهد و خرابکار خود را مودب می‌دانی، معنایش این است که توان درک ماهیت او را نداری و از تشخیص باطن خراب او عاجزی. واقعا چگونه می‌توان به رییس‌جمهور بدترین دشمن ایران، لقب مودب داد؛ در حالی که اقدامات کینه‌توزانه‌ی او مثل تحریم‌های همه‌جانبه و تهدید اتمی علیه کشورمان را در کارنامه دارد!
و نیز وقتی که خارج از مذاکرات رسمی و رایج، اقدام به قدم‌زدن با دشمن بددهن و بدسیرت نظام اسلامی می‌کنی معنایش این است که خارج از محدوده‌ی تعیین شده، قایل به رفاقت و صمیمیت با او نیز هستی که اصلا رفتاری مناسب با دشمن نیست. آن هم در روزهایی که کاریکاتور موهن علیه پیامبراعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) منتشر شده و آمریکا هم به صراحت از آن دفاع کرده بود! اساسا چنین رفتاری، آرزوی دیرینه‌ی آمریکایی‌ها است؛ چرا که می‌توانند ملت‌های مقاوم دنیا را نسبت به الگودانستن ایران، دلسرد و منصرف کنند!
بروز چنین رفتارهایی -که تعدادش متاسفانه بیش از اینهاست- سبب می‌شود تا در دهه‌ی چهارم انقلاب، شاهد تکرار الفبای مواجهه با دشمن باشیم. همین چند روز پیش بود که مقام معظم رهبری، پس از اتخاذ مواضعی عزتمندانه در مقابل یاوه‌گویی‌های آمریکا فرمودند: «این‌جورى بایستى با این قدرتهاى زیاده‌خواه، افزون‌طلب و انحصارطلب مواجه شد.»[۱] و در فراز دیگری اضافه کردند: «وقتى ما در مقابل دشمن از نشان دادن و عرضه کردن مبانى و عناصر قدرت خودمان اجتناب کنیم، پرهیز کنیم، بترسیم، ملاحظه کنیم، دشمن پُررو می‌شود.»[۲]

پی‌نوشت:
[۱] سیزده اردیبهشت ۱۳۹۵
[۲] همان