به نقل از وبلاگ کانون فرهنگی هنری شهدای خلیج فارس/

معلمی شغل و حرفه نیست، بلکه ذوق و هنر توانمندی است.

آن زمان که پای درست می نشستم و تو الفبای عشق را به من می آموختی، دلم از گوهر کلمات خالی بود و من با انبوهی از حرف ها به خانه بر می گشتم و شبانگاهان، با یاد تو به خواب می رفتم.

 سال ها از آن لحظات شیرین می گذرد، ولی هنوز یاد و نامت دردلم زنده است و تو را می ستایم که همچون انبیا، به تعلیم و تربیت عشق می ورزی.

آن زمان برایم از دانایی می گفتی، محبت را می آموختی و زندگی را برایم معنی می کردی،

 و من در سایه سار وجودت پیش می رفتم و قدم امروز به احترام نامت قیام می کنم، در زلال کلماتت رها می شوم و حدیث زندگی را با تو مرور می کنم.

هر قدم برمی داشتم. تو بودی که دست مرا گرفتی تا در پرتگاه ها و لغزش گاه های زندگی نیفتم.

معلم جان دوستت دارم.