هدیه پور ابراهیمی،دانشجوی روشندل محمودآبادی و حافظ قرآن کریم متولد سال ۱۳۷۱ است که در رشته ادبیات فارسی و دانشگاه پیام نور مدرک لیسانس خود را اخذ کرد.
به مناسبت روز عصای سفید گفت و گوی شنیدنی با بانوی روشندل داشتیم که در ادامه با هم می خوانیم.
هدیه پور ابراهیمی دانشجوی روشندل محمودآبادی در خصوص هنر و استعداد های خویش گفت: من در رشته سفالگری فعالیت می‌کنم و پیشنهاداتی در خصوص گویندگی نیز داشتم و قرار بود تست گویندگی از من گرفته شود که به دلیل شیوع ویروس کرونا به تعویق افتاد.
وی در خصوص چگونگی حفظ قرآن کریم نیز چنین مطرح کرد: من از کودکی به صورت پراکنده سوره های کوچک قرآن کریم را حفظ می کردم تا سال ۹۷ که خداوند توفیق داد که بتوانم حفظ و تفسیر قرآن را به صورت جدی پیگیری کنم و در حال حاضر حافظ ۲ جز از قرآن کریم هستم.
ابراهیمی در ادامه افزود: من نزدیک به ۱۸ سال بینا بودم و این فرصت را داشتم که زیبایی هایی خداوند آفریده را ببینم و از نعمت های او بهره مند شوم و ۱۰ سال است که نابینا شدم.اگر توانستم برای آن زمانی که بینا بودم خداوند را شکر کنم بعد به خودم این اجازه را می‌دهم که برای شرایط حال حاضر و نابینا بودنم از خداوند گله داشته باشم.
وی در خصوص برخورد افراد جامعه با یک فرد نابینا اظهار کرد: در گذشته شناخت مردم نسبت به افراد نابینا محدود بود و به ما به دید یک انسان عادی نگاه نمی‌کردند، اما در حال حاضر با کمک رسانه ها و فضای مجازی فرهنگ سازی شده و شناخت مردم نسبت به افراد نابینا بیشتر و برخورد آنها بهتر شده است.
بانوی روشندل محمودآبادی درباره طراحی فضای شهری عنوان کرد:ما وقتی با بینا های اطراف خود صحبت میکنیم آنها از پستی بلندی های فضای شهر و خیابان گله دارند ما نابینایان هم مانند آنها گله مندیم و فضای مناسبی مخصوص افراد نابینا برای رفت و آمد در شهر وجود ندارد.
وی درباره خواسته اش از مسئولین گفت:مسئولین،مسئول معلولیت ما نیستند اما میتوانند برای شکوفایی استعداد و توانایی های افراد نابینا تلاش کنند.یکی از مشکلات اصلی ما کمبود شغل و حرفه متناسب با نابینایان است و هیچ اداره و مجموعه ای قادر به همکاری با افراد نابینا نیست به همین خاطر تحمل شرایط معلولیت برای ما دشوار تر شده است.
پور ابراهیمی درخصوص نحوه درس خواندن خود بیان کرد:ما اصلا منابع درسی مناسب نداریم و مادر بنده بایستی خط به خط کتاب را ضبط میکرد و من گوش میدادم تا یاد بگیرم.
وی ادامه داد:دختری در دانشگاه ما بود که او هم نابینا بود اما متاسفانه خانواده و اطرافیانش بی سواد بودند و شرایط سختی داشت، ای کاش منابع تحصیلی مناسب برای نابینایان فراهم شود.
وی در پایان یادآرو شد: می‌خواهم به نابینایان عزیز مانند خودم بگویم که زندگی و حیات ما یک سری محدودیت ها دارد اما با تلاش و ایمان به توانایی های خود می توانیم پیشرفت کنیم و زندگی بهتر و زیبا تری داشته باشیم.
مصاحبه: سیده ستایش موسوی
