پویا رحمانی متولد سال ۱۳۷۱ ، دارای مدرک لیسانس حسابداری و دانشجوی ترم آخر کارشناسی ارشد تربیت بدنی می باشد که ۱۵ سال ورزش می کند و ۸ سال ورزش را به صورت حرفه ای با حضور در اردوهای تیم ملی کشتی دنبال می کند.
وی که در دوران ابتدایی در ورزش کنگ فو فعالیت داشت به علت شیطنت های زیادش، توسط مربی از تیم کنار گذاشته شد و در همان دوران به ورزش کشتی روی آورد و در اکثر مسابقات کشتی که در سطح محلات برگزار می شد، حضور پیدا کرده و توانست بارها به عنوان پهلوان کوچک لقب گیرد.
این جوان ارزشمند آملی، با پشتکار و تلاش مثال زدنی توانست پله های ترقی را یکی پس از دیگری به خوبی طی کند و افتخارات زیادی را برای این مرز و بوم به ارمغان بیاورد که نمونه اش می توان به کسب مدال طلای ۲۰۱۷ کشتی ساحلی جهان، مدال طلای ۲۰۱۸ کاپ آزاد ترکیه و مدال های رنگا رنگ دیگر با لباس تیم کشتی آزاد و ساحلی کشور در مجامع جهانی و بین المللی اشاره کرد.
رحمانی در آخرین شاهکار خود کاری کرد کارستان و توانست در اولین المپیک ساحلی جهان ، نخستین و تنها مدال طلای کاروان ایران را در رشته کشتی ساحلی در کشور قطر کسب کند و اسم خود را برای همیشه در ذهن ها ماندگار سازد.
خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی مازندرانه به همین منظور و در ادامه حمایت های خود از جوانان و ورزشکاران به سراغ پویا رحمانی که دل پری از مسئولین داشت رفت و گفتگوی جالبی با وی انجام داد.
پویا رحمانی ورزشکار ارزشمند آملی در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی مازندرانه گفت: از بچگی عاشق کشتی بودم و از دیدن مسابقات ورزشکاران بزرگی مثل عباس جدیدی، علیرضا رضایی و رسول خادم در سنگین وزن و علیرضا دبیر در سبک وزن، لذت برده و هیجان زده می شدم.
وی با انتقاد صریح از مسئولین وعدم توجه کافی به ورزشکاران بیان کرد: تا به امروز همیشه تنها بودم و ازهیچ مسئولی کوچکترین حمایتی ندیده ام; و این در صورتی است که دوستان موقع انتخابات و پس از قهرمانی هایم قول ها و وعده و وعید های پوچ زیادی دادند اما در عمل هیچ اقدامی انجام نداده اند.
رحمانی افزود: در حال حاضر با توجه به مدرک تحصیلی و قهرمانی های زیادی که دارم ، بیکار هستم و خانواده هزینه های مالی بنده را تامین می کنند که این موضوع جای تاسف بسیار دارد.
وی ادامه داد: در حال حاضر ۳ سال نامه ای مبنی بر کارمند شدن از وزارت ورزش و جوانان کشور دارم; ولی در شهر ما کسی تکانی به خود نمی دهد و فقط بنده را بین دستگاهها و نهادها و ارگانها پاسکاری می کنند که اصلا زیبا و شایسته نیست ، چرا که یک مسئول وظیفه اش خدمت رسانی به قشرهای مختلف جامعه می باشد و مدتی کوتاه پس از دوران خدمتش از خاطره ها پاک می شود اما یک قهرمان سال ها و قرن ها در ذهن مردم باقی می ماند، بنابراین مسئولین باید جایگاه یک قهرمان ملی را درک کنند و بهترین خدمات را به وی به منظور افتخار آفرینی های بیشتر و بهتر برای این مرز و بوم، ارائه دهند .
قهرمان المپیک ۲۰۱۹ کشتی ساحلی تصریح کرد: یک ورزشکار تمام وقت و انرژی خود را در دوران حرفه ای می گذارد تا برای مملکت خود افتخار آفرینی کند و پس از زجر های فراوانی که در این راه متحمل می شود انتظار دارد حمایت مسئولین را در کنار خود ببیند، چرا که یک ورزشکار و قهرمان ملی پس از ۱۵ الی ۲۰ سالی که در سطح اول ورزش جهان کار کرده نمی تواند در سن ۳۰ سالگی وارد حرفه ای جدیدی شود و این موضوع نگاه ویژه مسئولین را می طلبد.
رحمانی از بهترین و بدترین خاطرات دوران ورزشی خود به خبرنگار مازندرانه گفت: دیسک گردن و پاره شدن رباط پا در ۱۰ الی ۱۵ روز مانده به مسابقات جهانی در ۲ سال پیاپی و نپوشیدن دوبنده تیم ملی، جز بدترین خاطراتم محسوب می شود و در خصوص خاطرات خوب خودم باید بگوییم که همیشه در اوج نا امیدی دری از امید به روی من باز شد به طوری که تمامی قهرمانی های اخیر خود را زمانی کسب کردم که قصد ترک کشتی را داشتم و چندین مرتبه نیز این کار را انجام داده بودم.
جوان شایسته آملی افزود: آمل شهری بزرگ با ورزشکارانی خوب می باشد که در مسابقات مختلف افتخار آفرینی می کنند و این موضوع در بحث های کلی بسیار عالی می باشد، چرا که باعث شور و شوق جوانان به رشته های مختلف ورزشی می شود و تبعات مثبتی در شهرستان ایفا می کند.
قهرمان جهان و المپیک کشتی تاکید کرد: باید این موضوع را در نظر گرفت ورزشکارانی که توانسته اند، با نظارت مستقیم فدراسیون عازم مسابقات شده و مدال طلای جهان را کسب کنند در آمل بسیار اندک می باشند و این موضوع باید در دستور کار سازمانهای مربوطه قرار گیرد تا ارزش مدال های طلای کسب شده توسط ورزشکاران آملی از همدیگر تشخیص داده شود.
رحمانی در پایان بیان کرد: در طول دوران ورزشی خود مربیان زیادی داشتم اما می توان در رده پایه به مرحوم عرب زاده و حمید آقاجانی اشاره کرد و پس از آن نیز از حاج محمود اسماعیل پور و محسن کاوه در ۵ سال اخیر چیزهای فراوانی آموختم و دوران شکوفایی بنده نیز با توجه به اینکه ۸ سال در تیم ملی حضور دارم ، همین ۵ سال آخر بود.
گفتگو: سحر صالحی
