نتایج بد این تیم در لیگ، شکست در دربی و گل هایی که این تیم در دقایق پایانی بازی دریافت می کند، حسابی اوضاع نابسامانی را در این باشگاه بوجود آورده.
به مشکلات این تیم باید حواشی ، گمانه زنی ها در مورد حذف این تیم از آسیا، جنگ های مدیریتی، اختلافات معاون پیشین و بازیکنان و همچنین حرکات و رفتار غیر حرفه ای بعضی از بازیکنان را هم اضافه کرد.
هر فصل هواداران استقلال با امید و آرزوی فراوان فصل را شروع میکنند اما انگار یک سناریو یا یک چرخه ی تکراری برای این تیم در طول فصل به نمایش گذاشته میشود.
البته این کل ماجرا نیست، داستان استقلال سکانس های مثبت و امیدوار کننده هم دارد.
استقلالِ استراماچونی علی رغم نتایج بد، فوتبالِ نسبتاً خوبی بازی میکند و بازی به بازی بهتر هم می شود.
آمار گواه این است که این تیم هم از لحاظ گردش توپ و پاس ، و هم از لحاظ خلق موقعیت وضعیت خوبی دارد.
تیمی که نشان میدهد تغییرات مثبت تاکتیکی در آن صورت گرفته و در حال رشد و تکامل است و نیاز به زمان و هماهنگی بیشتر دارد.
شاید بتوان این تیم را با پرسپولیس فصل پانزدهم مقایسه کرد که با برانکو در شروع لیگ استارت بدی داشت اما فوتبال خوبی ارائه میداد و نهایتا همان تیم اوج گرفت.
فعلا بزرگترین مشکل استقلال عدم تمرکز بازیکنان این تیم در طول ۹۰ دقیقه و بخصوص در ۱۰ دقیقه پایانیِ بازی است.
از ۶ توپی که در این فصل از خط دروازه استقلال عبور کرده ۲ گل حدود دقیقه ۷۰ ، ۱ گل حدود دقیقه ۸۰ و ۳ گل هم بعد از ۹۰ دقیقه بوده.
آماری که گویای همه چیز است و عدم تمرکز بازیکنان در حفظ نتیجه و ترس و دلهره آنها را در دقایق پایانی نشان می دهد.
بازی با گل ریحان در جام حذفی و همچنین بازی با گل گهر در لیگ که حداقل روی کاغذ بازی های آسانی برای استقلال بنظر میرسند، بهترین فرصت برای استراماچونی و شاگردانش است تا با برد در این دو دیدار هم نتایج بد قبلی را فراموش کنند و هم روحیه از دست رفته تیم را ترمیم کنند.
مطمئنا پیروزی در دو بازی آینده میتواند استقلال را از این وضعیت خارج کند تا تیم با آرامش بیشتری به کار خود ادامه دهد.
باید دید آیا بعد از بازی با دو تیم گُل ریحان و گُل گهر ، پائیز استقلال و استراماچونی بهار می شود یا همچنان این تیم با مسائل درونی و بیرونی دست و پنجه نرم میکند.
