شاید در پایان فصل گذشته، هیچ کس تصور نمی‌کرد دربی بعدی دو بازیکن متفاوت پیش قراول ستاره‌های آبی و سرخ باشند. دو چهره‌ای که دو دربی آخر با درخشش آنها به اتمام رسیده است؛ وریا غفوری با ضربات انگشتان دست راست به روی دست چپ به نشانه فرو ریختن دروازه بیرانوند و احمد نور با فریادی از ته وجود که گلزنی او در دربی سرنوشت ساز فروردین گذشته را نوید می‌داد.
این دو ستاره در ترافیک لژیونرها کمتر فرصت به میدان رفتن در پیراهن تیم ملی را پیدا کرده‌اند اما در باشگاه خود، بازیکنانی قابل اتکا محسوب می‌شوند. وریا که چهار فصل پیش از سپاهان به استقلال آمده در ابتدا به سختی جای خود را کنار خسرو حیدری پیدا کرد اما در دو فصل گذشته آنقدر خوب بود که حذفش از فهرست نهایی جام جهانی جنجالی بزرگ در فوتبال ایران به راه انداخت.
احمد نوراللهی؛ سه سال بعد از، بعد از ظهری که با گریه ترکیب پرسپولیس را برای گذراندن خدمت سربازی ترک کرد، با بازی های گاه و بیگاه تبدیل به مهره کلیدی برانکو ایوانکوویچ شد، اگرچه در ابتدا بین این دو خوب پیش نمی‌رفت. او یکی از مهره های مهم پرسپولیس در کسب دوگانه قهرمانی فصل پیش بود و اعتقاد بسیاری به این بود که او می‌توانست مرد اول فصل گذشته لیگ برتر باشد.
وریا و احمد از دو شهر مختلف به سطح اول فوتبال ایران رسیده‌اند. غفوری کُرد است و نوراللهی بچه‌ی گرگان؛ دو فوتبالیست دوست داشتنی و قابل احترام که سختی‌ها را پشت سر گذاشته و برای خود جایگاه اجتماعی مقبولی شکل داده‌اند. در این بین شاید وریا غفوری چهره ویژه‌تری هم باشد. او به واسطه دغدغه مندی در موضوعات اجتماعی به شدت محبوب آبی‌هاست و البته احمد نوراللهی هم که به واسطه رفتار خوب و بدون حاشیه خود طی این سال‌ها، احترام هم‌تیمی‌ها و هر سرمربی را برمی‌انگیزد.
این دو با اختلاف سنی چند ساله مربوط به دو نسل مختلف در فوتبال ایران‌اند. وریا اولین بار با درخشش در تیم شهرداری تبریز به فوتبال ایران معرفی شده و نوراللهی هم توسط علی دایی از تیم فولاد یزد به پرسپولیس اضافه شد. این دو در دو پست مختلف، نقطه اتکای تیم‌شان خواهند بود در حالیکه به میلیون‌ها هوادار خود یادآوری می‌کنند موفقیت در فوتبال همچنان تحت تاثیر فاکتورهای ورزشکارانه و اخلاقی است و به همین دلیل باید گفت که بازوبند به هر دوی‌شان می‌آید، اگرچه این شانس به واسطه کنار رفتن باتجربه‌تر ها و اسطوره‌ها نصیب ایشان شده است. ستاره‌های دیگری که مغلوب جبر زمان شدند و به یادمان آوردند که در این فوتبال هیچ چیز همیشگی نیست و به همین دلیل باید خوش اخلاق‌تر، ورزشکار تر و حرفه‌ای‌تر بود و احترام همگانی را به سوی خود برانگیخت.
حمید ابراهیمی
