یک) در دهه ۱۹۶۰ آزادیخواهان جهان بپا خواستند و تحریم ورزشی رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی، رژیم حکومت سفیدپوستهای مهاجر بر سیاهان را کلید زدند. ۵۰ کشور جهان متحد شدند و باعث تحریم این رژیم حتی در المپیک شدند. درحالیکه آمریکا، انگلستان و اسرائیل حامیان اصلی این رژیم آپارتاید بودند، اما اتحاد و تحریم ها جواب داد و سرانجام در ۱۹۹۲ رژیم سفیدپوستان فرو پاشید.
دو. با الهام از این حرکت، فعالان ضداسرائیلی نیز با سردمداری جنبش جهانی BDS از سال ۲۰۰۴ شروع به بایکوت اسرائیل (تنها رژیم نژادپرست جهان) در همه ابعاد از جمله ورزشی کردند. نتیجه در عرض ۱۵ سال شگفت انگیز بود. بسیاری از دانشگاه ها، شرکت های اقتصادی، خوانندگان و هنرپیشه ها و ورزشکاران جهان، اسرائیل را تحریم کردند. علاوه بر ۲۲ کشور اسلامی که با این رژیم مسابقه نمی دهند، در کشورهای غیراسلامی و اروپایی کمپین های تحریم ورزشی اسرائیل به راه افتاد. حتی افریقای جنوبی هم بازی های تنیس با این رژیم را بایکوت کرد. تظاهرات علیه تیم های اسرائیلی، جلوگیری از میزبانی اسرائیل در بازی های جام یوفا، کمپین انگلیسی ها برای لغو عضویت اسرائیل در فیفا از نتایج برنامه مردمی تحریم ورزشی اسرائیل بوده است. موضوعی که برای اسرائیلی ها به شدت گران تمام شده و برای مبارزه با این جنبش به عنوان یکی از خطرات استراتژیک این رژیم، بودجه های هنگفتی اختصاص دادند.
سه. اما یک سالی است که اسرائیل و آمریکا، درست با همین شیوه به جنگ ایران آمده اند تا به زعم خودشان با مقابله به مثل، از حالت تدافعی خارج و به حالت تهاجمی تبدیل شوند. پروژه فشار بر ایران از طریق سازمان های ورزشی جهانی. و در حال حاضر، تمرکز خود را بر دو موضوع یعنی بازی نکردن ورزشکاران ایرانی با اسرائیلی و ورود زنان به ورزشگاه جهت دهی کرده اند.
آنها بر این باورند که مشغول کردن سازمان های جهانی به ایران، هم فشارها را از اسرائیل کم می کند، هم دشمن متخاصم آنها را سرگرم فشارهای جهانی و داخلی می کند و هم به عادی سازی وضعیت بین المللی اسرائیل کمک می کند. چرا که این عادی نشان دادن، اهمیت حیاتی برای آنها دارد. ۳۲ کشور جهان اسرائیل را به رسمیت نمی شناسند، ۲۲ کشور از همبازی شدن با آنها خودداری می کنند و این مسئله برای اسرائیلی ها بی آبرویی بزرگی است.
چهار. اما متاسفانه بسترهای هر دو موضوع، با سیاست های غلط سازمان ها و مسئولان ورزشی کشور فراهم شده است. مسئولان ورزشی و سیاست خارجی ایران، هزینه عدم رویارویی با اسرائیل و عدم تحرک خود را بر دوش ورزشکاران گذاشته اند. درحالیکه مسئولان ورزشی میتوانند در سازمانهای جهانی، با دیپلماسی فعال، از ورزشکاران کشورمان دفاع کنند. چرا که طبق قوانین، کشورهای درحال جنگ مجازند در میادین ورزشی با هم مسابقه ندهند. (ترور دانشمندان ایرانی، حضور جنگی اسرائیل در خلیج فارس و … مصادیق روشن تخاصم این رژیم با ایران است) اما دستگاه ورزشی کشور با سستی و شاید تاثیر عوامل نفوذی، با سیاست شکست خورده “باید ببازی” با تمارض یا شکست مصلحتی ورزشکاران را سپر خود می کنند. موضوعی که نه تنها افتخاری برای کشور و آرمان مبارزه با اسرائیل نیست، نه تنها وجه آگاهی بخشی به جهان از جنایات اسرائیل ندارد (که هدف اصلی بایکوتهاست) بلکه نوعی انفعال و تحقیر در افکار عمومی و عرصه بین المللی است. اسرائیلی ها نیز با اطلاع و انگشت گذاشتن بر این موضوع، مرتبا ورزشکاران ایرانی را تحت فشار گذاشته و به این سیاست ادامه خواهند داد. چنانکه این رژیم تروریست، مبارزه ورزشی با ایران را با پرونده سازی علیه ایران از طریق ورزشکاران مذبذب مثل سعید ملایی و فدراسیون جودو کلید زد. چرا از جودو؟ چون ماریوس ویزر رئیس فدراسیون جهانی جودو دوست نزدیک نتانیاهو است. فدراسیون جهانی جودو در اقدامی عجیب، حتی اسم حسابی کاربری خود در توئیتر را به ISupportMollaei تغییر داد. میدان کشتی فرنگی و آزاد، میدان دیگر این مبارزه ورزشی است. و این رژیم با به خدمت گرفتن کشتی گیران دیگر کشورها در اوزانی که کشتی گیران ایرانی احتمال پیروزی دارند، عامدانه تلاش می کند ایران را تحت فشار قرار دهد. چنانکه خبرها حاکی است رژیم صهیونیستی ۶ کشتی‌گیر قزاقی – روس را در برای مسابقات جهانی کشتی (انتخابی المپیک ۲۰۲۰ توکیو)، با هزینه های هنگفت خریده تا ورزشکاران ایرانی و ایران را آزار دهد. و بر پایه همین سیاست اشتباه “باخت عمدی” که نوعی نقض مقررات ورزشی است و می تواند به جریمه و محرومیت و حتی محرومیت ایران از مسابقات آتی المپیک ۲۰۲۰ منجر شود، به جای اسرائیل، ایران را به کشوری منزوی در جهان تبدیل کند.
عرصه بعدی، مسئله ورود زنان به ورزشگاه است که با در نظر گرفتن مراتب شرعی و اخلاقی، دربهای ورودی جداگانه و نشیمن گاه های جداگانه و.. قابل حل است. موضوعی که اخیرا در حال رفع شدن بود و با پروژه کشته سازی از یک دختر دارای بیماریهای اعصاب و روان، باز هم پای مجامع ورزشی جهانی را به دخالت در ورزش ایران باز کرد.
پنج. اما آنچه این فشارها را به فرجام می رساند، جنگ روانی و رسانه ای است. که با سه ضلع شبکه های ماهواره ای، رسانه های اصلاح طلب و سلبریتی ها به عنوان «ارتش هوچی ها» دنبال می شود. آنها تلاش می کنند با جنجال های رسانه ای، و ارائه چهره ای منفی از ورزش کشور، توجه سازمانهای ورزشی جهانی را به ایران جلب کنند و از ورزش به عنوان یک اهرم برای فشار سیاسی بر ایران و جبران شکست های امنیتی خود استفاده کنند. پروژه ای خائنانه و کثیف که مرداد ماه ۹۸ مسیح علینژاد در مصاحبه با بی بی سی از آن پرده برداشت. او گفت: «برنامه من، تحریم فوتبال ایران توسط فیفا و مجاب کردن مجامع بین‌المللی به قطع هرگونه همکاری با جمهوری اسلامی ایران است. گام بعدی این است که اتحادیه اروپا را همراه کنیم، فیفا را همراه کنیم تا فوتبال ایران را تحریم کند و به رسمیت نشناسد …»
راه حل چیست؟
۱٫ وزارت ورزش و وزارت خارجه، کمیته ای مشترک برای حمایت از دیپلماسی ورزشی کشور تشکیل دهند.
۲٫ با دیپلماسی فعال، سازمانهای ورزشی جهان را متقاعد کنند که علت همبازی نشدن ورزشکاران ایرانی با اسرائیل، نه تنها حمایت از ملت مظلوم فلسطین و اعتراض به نژادپرستی و خوی آدمکشی و اشغالگری این رژیم، بلکه “متخاصم و در حال جنگ بودن” این رژیم با ایران است.
۳٫ ایجاد یا حمایت از یک کمپین بین المللی برای تحریم ورزشی اسرائیل خصوصا با همکاری کشورهای اسلامی و جنبش BDS
۴٫ ورزشکاران ایرانی که انسانیت را بالاتر از مدال می بینند و با امتناع از همبازی شدن با خوکها، حاضر به عادی سازی و تطهیر چهره آدمکش اسرائیلی ها نیستند، طبق قانون یا بخشنامه های داخلی وزارت ورزش، در حد مدال طلا مورد تجلیل و قدردانی و حمایت قرار گیرند.
۵٫ ورود زنان به ورزشگاه با رعایت مراتب اخلاقی و شرعی میسر شود.
۶٫ و اما : سلبریتی ها و سیاسیون به عنوان بال هوچی‌گر و غوغاسالاری که عامدانه یا غیرآگاهانه، پازل فشار و تحریم ورزش ایران را دنبال می‌کنند، دلسوز ملت ایران نیستند، آنها خائنان و وطن فروشانی هستند که افکار عمومی را برای پروژه های تحریم ورزشی ایران گیج و سردرگم و منحرف می کنند. علاوه بر برخورد قاطعانه دستگاه قضایی با این افراد، رسانه ها و دلسوزان کشور موظفند خیانت این افراد را برملا کنند و افکار عمومی را نسبت به پشت پرده های توئیتها و استوری ها و اشک تمساح های این جماعت، هشیار سازند.
