تیم ملی والیبال کشورمان در حالی فهرست نهایی ۱۲ نفره خود را برای مسابقات جهانی بحرین بست که به بهترین اتفاق تاریخ والیبال جهان فکر می کرد، حتی دو شکست هم نگذاشت، جرقه های قهرمانی در والیبال متوقف شود و این در حالی بود که بهروز عطایی سکان داری این تیم جوان را برعهده داشت.

سرعت عمل، دقت، چابکی، تکنیک و استراتژی منحصربه فرد شاگردان عطایی باعث شد در نهایت، مهر پیروزی را در ست پنجم پر رنگ تر کند و با امتیاز ۱۵ بر ۱۲ حریف اروپایی خود را شکست دهد؛ ایتالیا که در مرحله دوم مسابقات توانست در مقابلمان به پیروزی برسد، حریف انتقام بلندقامتان ایران نشد و به شکست تن داد.

شیرجه ای که شاگردان عطایی در شهر منامه بحرین در مصاف ایتالیا برای پیروزی زدند، چشم های جهان را غافلگیر کردند و در تقویم ورزش ایران ثبت خواهد شد، این بلندقامتان جام قهرمانی را با شادی و شعف ملت ایران گره زدند و  رویا را به واقعیت بدل ساختند.

قهرمانی والیبال جوانان زیر ۲۱ سال جهان، اتفاق تاریخی برای کشورمان است و این بهترین نتیجه برای تمام تلاش ها و زحمت های یک تیم بود که به واقعیت پیوست و همه اینها جز به حضور امپراطور میسر نمی شد؛ روزی که عطایی جوان مربی تیم کاله آمل شد شاید هیچ کس گمان نمی کرد یک روزی برای والیبال کشور تاریخ ساز شود و بتواند مرزها را برای والیبال ایران بشکند.

عطایی زمانی پا به دنیای مربیگری گذاشت که توانست، پس از مدت کوتاهی جهش بزرگی در والیبال کشور ایجاد کند؛ مربی مقتدر و توانمند آملی در همان سال نخست ورودش به کاله توانست این تیم را راهی لیگ برتر کند و کاله را در ریل قهرمانی قرار دهد، او به لیگ برتر و سوپر لیگ بسنده نکرد و به عناوین آسیایی و جهانی هم قانع نخواهد شد.

اعجوبه ای این روزهای دنیای والیبال، که بازی در تیم ملی را در کارنامه خود دارد، جزء معدود مربیانی است که به حاشیه نرفته و با تمام وجود تاکتیک های خود را عملی می کند، تا جایی که دست پرورده اش امیرحسین اسفندیار در شب گذشته بتواند بهترین بازیکن جوانان جهان را در این بازی ها از آن خود کند.

عطایی به راستی در این سالها ثابت کرد امپرطوری والیبال برازنده کسی جز او نیست، همانطور که شاگرانش با حضور او توانستند یک اتفاق تاریخ ساز را در جامعه ورزش رقم زنند، بردی که بر پیشانی والیبال زده شد تا به سرنوشت ورزش کمی خوشبین تر شویم و برای این تیم و سرمربی آملی آن بخاطر این شادی مضاعف دستی بزنیم.

به قلم سید علی حسینی