حنیف غفاری، کارشناس مسائل اروپا با اشاره به دخالت فرانسه به امور داخلی کشورها اظهار داشت: فرانسه در مشی کلان سیاست گذاری امنیتی خودش خصوصاً در قبال منطقه غرب آسیا همواره سعی دارد از تمامی ابزارهای پنهان و آشکار برای نفوذ در منطقه استفاده کند.
وی همچنین گفت: منطقه غرب آسیا، منطقه هدف فرانسه در پروژه های نفوذ است؛ نفوذ فرانسه در لبنان و همچنین تلاش برای نفوذ در سوریه به صورت واضح قابل مشاهده است حتی در قبال کشورهایی مثل عراق که فرانسه نفوذ مستقیم ندارد، شاهد تلاش دستگاه های امینتی برای نفوذ غیرمستقیم در این کشورها هستیم.
کارشناس مسائل اروپا تصریح کرد: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، فرانسه بعنوان یکی از بازیگران پر رنگ و شاخصی که در اروپا وجود داشت و سعی می کرد رویکرد مداخله جویانه خودش را در تقابل با انقلاب اسلامی ایران ادامه دهد.
غفاری خاطر نشان کرد: بخشی از این تقابل، تقابل مستقیم بود که در جریان جنگ تحمیلی شاهد آن بودیم؛ فرانسوی ها به صدام کمک می کردند و واگذاری تسلیحات نظامی به عراق قابل مشاهده بود.
وی ابراز داشت: بخشی از این مداخلات نیز مداخله غیرمستقیم از طریق سرویس های امنیتی یا مستقیماً از طریق سرویس های امنیتی فرانسه و یا در ارتباط با سازمان سیا و موساد بود.
این کارشناس اشاره کرد: در این خصوص نکته حائز اهمیت این است که فرانسوی ها اعم از اینکه حزب سوسیالیسم سرکار باشد یا جریان محافظه کار(که طی دهه اخیر دو جریان اصلی فرانسه بودند) در محاسبات و معادلات امنیتی شان با وجود تغییر دولت ها، مشی امنیتی خودشان در تقابل با موجودیت و ماهیت نظام و انقلاب اسلامی ایران را از ابعاد مختلف دنبال می کنند.
حنیف غفاری با اشاره به حمایت فرانسه از گروه تروریستی منافقین، گفت: در این راستا شاهد بودیم که حتی دستگاه امنیتی فرانسه در دوران ریاست جمهوری «ژاک شیراک»، به پرونده تسویه حساب درون گروهی منافقین در خاک فرانسه عملاً رسیدگی نکرد و به نحوی از کنار این پرونده گذشت در حالی که منافقین در داخل فرانسه مرتکب جرم علیه ایران می شدند.
فرانسه با مشی استراتژیک امنیتی کلان با ایران مقابله می کند
وی افزود: این ها همه نشان می دهد که دستگاه امنیتی فرانسه به صورت کاملاً هدفمند و از پیش برنامه ریزی شده و بر اساس یک مشی استراتژیک امنیتی کلان با جمهوری اسلامی ایران مقابله می کند.
کارشناس مسائل اروپا تصریح کرد: در این خصوص هم پوشانی هایی بین دستگاه امنیتی فرانسه، ایالت متحده آمریکا و رژیم صهیونیستی وجود دارد، مثلاً در دوران پسابرجام و بعد از اینکه ترامپ از توافق هسته ای خارج شد، لودریان وزیر امور خارجه فرانسه ملاقات و مذاکرات پنهانی خودش با پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا را کماکان در تقابل با برجام ادامه داد و در این رابطه، ارائه ساختار اینستکس هم قابل رویت است که این ساختار بسیار دیر و به صورت ناقص و قطره چکانی ارائه شد.
غفاری اشاره کرد: فرانسوی ها و آمریکایی ها یک پازل امنیتی مشترک در تقابل با موجودیت و ماهیت نظام جمهوری اسلامی ایران تکمیل می کنند، حالا اینکه چرا فرانسه توجهی به اعتراضات داخلی خودش ندارد و در امور دیگر کشورها مداخله می کند، برگرفته از همین مشی کلان امنیتی است که فرانسه به صورت سنتی ترسیم کرده و بر اساس آن مداخله خودش در منطقه غرب آسیا را توجیه می کند.
وی ادامه داد: تحولاتی که در حال حاضر در فرانسه رخ داده است و تحولاتی که در آینده نزدیک و خصوصاً پس از خرداد ماه در جریان انتخابات پارلمانی اروپا در فرانسه رخ خواهد داد، به گونه ای هدایت می شود که در آن احزاب سنتی به حاشیه رانده شوند و در آن موقع بسیاری از شهروندان فرانسه بحث سلطه گری و مداخلات خارجی فرانسه را در ابعاد امنیتی و سیاست خارجی به این شکل بر نمی تابند.
این کارشناس اظهار داشت: پیشبینی می شود در آینده نزدیک شهروندان فرانسوی سیاست های کلان امنیتی این کشور را در نظام بین الملل به چالش خواهند کشید و همین مسئله دست مقامات امنیتی و سیاست مداران فرانسوری را خواهد بست.
غفاری در پاسخ به این سوال که “چرا فرانسه در نوک پیکان کشورهای اروپایی برای تقابل با ایران قرار گرفته است؟” گفت: فرانسه به عنوان یکی از کشورهایی که در شورای امنیت سازمان ملل دارای حق وتو است، همیشه سعی کرده در مناسبات امنیتی به عنوان یک بازیگر پررنگ و بازیگر تاثیر گذار حضور داشته باشد.
وی افزود: از طرف دیگر فرانسوی ها به صورت سنتی، خود را حلقه وصل آمریکا و رژیم صهیونیستی می دانند و همیشه سعی می کنند که کنار واشنگتن و تل آویو یک مثلث جهت تقابل با جهان اسلام تشکیل دهند.
کارشناس مسائل اروپا در تشریح اینکه پیوستن فرانسه به حلقه آمریکا و رژیم صهیونیستی چه امتیازی برای دولت مکرون دارد، گفت: به اذعان خود فرانسوی ها یکی از امتیازاتی که برایشان دارد این است که می توانند در تسخیر منابع منطقه غرب آسیا از آمریکا و رژیم صهیونیستی عقب نمانند و به نوعی به دنبال سهم خواهی هستند.
غفاری به نقش استعماری فرانسه اشاره کرد و بیان داشت: در گذشته دور مشاهده کردیم که فرانسوی ها به صورت ذاتی میل به سهم خواهی از منابع جاری در دنیا دارند؛ مثلاً مداخله فرانسه در آفریقا که به صورت بسیار گسترده صورت می گیرد و اخبارش هم در نشریات غربی سانسور می شود.
وی اذعان کرد: فرانسه از یک جهت به دنبال سلطه اقتصادی خودش بر گلوگاه های حساس دنیا از جمله خلیج فارس، غرب آسیا و شمال آفریقا و کلاً کشورهای محروم آفریقا است که دارای منابع غنی هستند و از یک طرفی در صدد این است که بتواند این سلطه اقتصادی را با سلطه امنیتی و سیاسی تکمیل کند.
غفاری در پایان گفت: امروز با یک رویکرد کلان امنیتی سیاسی مواجه هستیم که فرانسوی ها هم نسبت به آن پایبند بودند. فرانسوی ها در طول دهه های اخیر سعی دارند این مشی را ادامه دهند مگر اینکه بنیان های قدرت در فرانسه به چالش کشیده شود که نشانه های آن در جریان تحولات اخیر دیده می شود.
