از قدیم‌الایام قائم‌شهریان را با نساجی مازندران می‌شناسند، هنوز هم وقتی آدرس حوالی نساجی را می‌دهند می‌گویند: «برو روبه‌روی کارخونه شماره دو …»
ولی مسئولین وقت با توجه قدمت کارخانه نساجی و احساس دین به تولیدگران زحمتکش چینی عملیات تبدیل کارخانه نساجی به موزه را کلید زدند.
در این راستا قسمتی از کارخانه را به صنعت خودروسازی واگذار کردند اما مدیران این صنایع هم ترجیح دادند که بنای قدیمی دست‌نخورده باقی بماند و چنین شد که صنعت نساجی و خودروسازی قائم‌شهر در موزه این شهر به تاریخ پیوست.
تاریخی که در آن چندین هزار نفر از قبل این کارخانه نان می‌خوردند و اکنون فقط نفرین‌شان مانده است.
البته هنوز بعد از ۱۰ سال قسمتی از کارخانه مشغول به کار و تولید است و هر از گاهی نماینده و استاندار و وزیری به خود می‌بیند.
ظاهراً با آغاز دور جدید انتخابات مجلس با وعده و وعیدهای سر خرمن شروع خواهد شد و عده‌ای قصد آن دارند که این موزه‌های تاریخی شهر را به‌دلیل پرهزینه بودن ببندند.
شاید مسئولین با شعار هرگز نشه فراموش لامپ اضافی خاموش، باز هم چراغ‌های این کارخانه را خاموش کنند.
شاید آقایان فکر می‌کنند تنها عامل پسرفت مازندران نساجی مازندران است.
شاید خود کارخانه هم به ستوه آمده است و می‌گوید:
از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
* تصاویر تکان‌دهنده
