واقعیت این است که مسئله ی آمریکا در ونزوئلا نفت است نه دموکراسی. این امر تنها کسانی را متعجب می سازد که اخبار را تماشا می کنند و تاریخ را نادیده می گیرند. ونزوئلا دارای بزرگترین ذخایر نفتی جهان در سیاره است.

آمریکا به دلیل استقرار در رأس تقاطع استراتژیک جهانی کارائیب، جنوب و مرکز آمریکا در جستجوی کنترل ونزوئلا است. کنترل این کشور، همواره راهی مؤثر برای پروژه قدرت در این سه منطقه و فراتر از آن بوده است.

از همان لحظه اول که هوگو چاوِز به ریاست جمهوری ونزوئلا رسید، آمریکا با اقداماتی چون؛ تحریم ها، تلاش های کودتا و تأمین مالی احزاب اپوزیسیون در تلاش برای سرنگونی جنبش سوسیالیستی ونزوئلا بوده است. بعد از تمام اینها، چیزی غیر دموکراتیک تر از کودتا وجود ندارد.

درست چند روز قبل، آلفرد موریس دِ زایاس (Alfred-Maurice de Zayas)، وکیل، تاریخ نگار، حقوقدان، مترجم آمریکایی و گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، توصیه کرد که دادگاه بین المللی کیفری، تحریم های اقتصادی صورت گرفته توسط آمریکا علیه ونزوئلا را به عنوان یک جرم بالقوه علیه بشریت بررسی کند.

طی پنج سال گذشته، تحریم های آمریکایی، ونزوئلا را از بسیاری از بازارهای مالی که منجر به کاهش تولید نفت محلی شده محروم کرده است. در نتیجه، ونزوئلا بزرگترین کاهش استانداردهای زندگی نسبت به دیگر کشورهایی که در تاریخ آمریکای لاتین ثبت شده را تجربه کرده است.

پیش از تحریم های آمریکا، سوسیالیسم در ونزوئلا با توسعه مستمری، نابرابری و فقر را کاهش داده بود. طی دوره ای مشابه در آمریکا، این جریان کاملا برعکس بوده است. رئیس جمهور چاوز درآمدهای نفتی ونزوئلا را به سمت هزینه های اجتماعی چون، خدمات بهداشتی و درمانی free+6، آموزش، شبکه های یارانه غذا و ساخت و ساز مسکن هدایت کرد.

برای درک کامل اینکه چرا آمریکا در حال جنگ اقتصادی با مردم ونزوئلا است، باید رابطه تاریخی بین سیستم پترودلار و تحریم های کشتار جمعی را تجزیه و تحلیل کرد. پیش از قرن ۲۰ام، ارزش پول مرتبط به طلا بود. وقتی بانک ها پول قرض می دادند، به میزان ذخایر طلای خود محدود می شدند.

اما در سال ۱۹۷۱، ریچارد نیکسون، رئیس جمهور آمریکا، کشور را از استاندارد طلا خارج کرد. نیکسون و عربستان سعودی به توافق نفتی با دلار که مسیر تاریخ را تغییر می دهد و علت جنگ های بی شمار بر سر نفت می شود، روی آوردند. تحت این توافق پترودلاری تنها ارزی که عربستان سعودی می توانست نفت خود را بفروشد، دلار آمریکا بود. در عوض، پادشاهی عربستان اطمینان دارد که منافع نفتی خود را به خزانه داری دولت آمریکا و بانک های آمریکایی روانه می سازد.

در عوض، آمریکا متعهد شد تا حمایت و سخت افزار نظامی را برای رژیم خانواده سلطنتی سعودی فراهم آورد.

تضعیف سیستم پترودلار از سوی هر کشوری از نظر واشنگتن معادل اعلام جنگ علیه آمریکااست

این آغاز روندی عالی برای آمریکا بود. دسترسی به نفت که امپراطوری های قرن ۲۰ ام و توافق پترودلار را تعیین کرد، کلید تعالی آمریکا به عنوان تنها ابرقدرت جهان بود. ماشین جنگی آمریکا به تأمین مالی و حفاظت از نفت ادامه می دهد.

تهدیدها از سوی هر کشوری برای تضعیف سیستم پترودلار از نظر واشنگتن معادل اعلام جنگ علیه آمریکا است.

در طول دو دهه گذشته، عراق، ایران، لیبی و ونزوئلا تهدید کرده اند که نفت خود را با سایر ارزها مبادله می کنند. در نتیجه، تمام آنها در معرض تحریم های آمریکا قرار گرفته اند.

با گذشت زمان، سیستم پترودلار فراتر از نفت و دلار آمریکا به آرامی گسترش یافت، اما مسلما به ارز ذخیره در معاملات جهانی در اکثر کالاها و محصولات تبدیل شد. این سیستم به آمریکا اجازه می دهد تا علیرغم بدهی ۲۳ تریلیون دلاری اش، موضع سلطه خود را به عنوان تنها ابرقدرت جهان حفظ کند.

ونزوئلا با دارا بودن میلیاردها دلار مواد معدنی در زمین و بزرگترین ذخایر نفتی جهان نباید فقط ثروتمند باشد، بلکه جهان در حال توسعه باید به مردم آن غبطه بخورد. اما این کشور اساسا شکست خورده، چون تحریم های آمریکا آنها را از سیستم مالی بین المللی محروم کرده و طی ۵ سال گذشته، ۶ میلیارد دلار زیان اقتصادی به آن وارد کرده است.

ونزوئلا بدون تحریم ها می تواند با دریافت وام های ضروری برای آغاز اقتصاد خود به راحتی تأمین مالی برخی از منابع فراوان یا ذخایر ۸ میلیارد دلاری طلای خود را بهبود بخشد.

به منظور درک کامل ماهیت پر دسیسه ی بحران ونزوئلا ضروری است که پیدایش تحریم های اقتصادی را درک کنیم. در طول جنگ جهانی دوم، رئیس جمهور ترومَن دستور داد تا بمب های هسته ای آمریکایی “مرد چاق” و “پسر کوچولو” را در شهرهای هیروشیما و ناگازاکی که بلافاصله ۱۴۰۰۰۰ نفر را کُشت، رها کنند.

تصاویر وحشت آور و مخوفی که از میان آوارها پدید آمدند در تمام تلویزیون های سراسر جهان پخش شد و بی عدالتی بی سابقه ای را رقم زد. سرکوب سیاسی، سیاستگذاران آمریکا را مجبور به ساخت سلاح کشتار جمعیِ لطیف و زیرکانه تری به نام “تحریم های اقتصادی” کرد.

اصطلاح “تسلیحات کشتار جمعی” (WMD) اولین توصیف سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۸ عبارت است از: “تسلیحات انفجاری اتمی، رادیواکتیوی، شیمیایی و بیولوژیکی مرگبار و هر سلاح پیشرفته در آینده که ویژگی های قابل ملاحظه ی بمب اتم یا دیگر سلاح های ذکر شده در بالا را دارد.”

تحریم ها به وضوح مرگبارترین سلاح کشتار جمعی قرن ۲۱ هستند.

در سال ۲۰۰۱، دولت آمریکا به ما گفت که عراق سلاح کشتار جمعی داشت، کشوری تروریست بوده و با القاعده در ارتباط بود. در واقع، آمریکا از قبل می دانست سلاح های کشتار جمعی صدام، ماهیت هسته ای نداشته، بلکه شیمیایی و بیولوژیکی بود. تنها دلیلی که آنها از قبل می دانستند این بود که آمریکا در سال ۱۹۹۱ تسلیحات را برای استفاده در ایران به صدام فروخت.

آنچه که دولت آمریکا به ما نگفت این بود که صدام حسین متحد سخت آمریکا بود. دلیل اصلی سرنگونی صدام و اعمال تحریم ها بر مردم عراق این حقیقت بود که عراق فروش نفتی مبتنی بر دلار را متوقف کرد.

سازمان ملل متحد برآورد می کند که ۱٫۷ میلیون عراقی که ۵۰۰۰۰۰ نفر آنها کودک بودند به خاطر تحریم های بیل کلینتون کشته شدند. در سال ۱۹۹۶ یک روزنامه نگار از مادلین آلبرایت، وزیر امور خارجه سابق آمریکا، در مورد گزارش های سازمان ملل متحد به ویژه درباره کودکان پرسید.

آلبرایت، مقام ارشد سیاست خارجه آمریکا پاسخ داد: “به عقیده من این انتخاب بسیار سختی است، اما ما فکر می کنیم ارزش آن را دارد.”

روشن است که سیاست های تحریمی آمریکا چیزی جز نسل کشی کشور تحریم شده نیست.

به گزارش globalresearch ، طی پنج سال گذشته، تحریم ها منجر به کاهش ۴۰ درصدی درآمد سالانه ی ونزوئلا شده است، مانند افتی که در طول درگیری های مسلحانه در عراق و سوریه رخ داد. میلیون ها ونزوئلایی مجبور به فرار از کشور خود شدند. اگر آمریکا خیلی نگران پناهندگان است، پس ترامپ باید سیاست های خارجی فاجعه آمیزی که این وضع را ایجاد می کند را متوقف کند.

تحت حکومت چاوز، ونزوئلا از پناهندگان استقبال می کرد. رئیس جمهور چاوز، ونزوئلا را با بهترین برابری درآمد به ثروتمندترین جامعه در آمریکای لاتین تبدیل کرد.

آفریقا سریع ترین رشد صنعت نفت در جهان را دارد و فروش نفت با ارز رایج آفریقایی به طور ویژه برای ویرانی دلار آمریکا، اقتصاد آمریکا و به طور خاص نخبگان مسئول سیستم پترودلار بوده است. این همان دلیلی است که بیل کلینتون قانون تحریم های کنونی ایران و لیبی را امضا کرد. صندوق کودکان سازمان ملل متحد گفت که این قانون با محدودسازی شدید تدارکات سوخت، دسترسی به پول نقد و ابزار تجدید سهم موادغذایی و داروهای ضروری منجر به رنج گسترده ای در میان غیرنظامیان می شود. واضح است که تحریم های آمریکا سلاح های کشتار جمعی هستند.

روزگاری نه چندان دور، عراق و لیبی دو کشور مدرن و سکولار در خاورمیانه و شمال آفریقا با بالاترین استانداردهای زندگی منطقه ای بودند. امروزه، مداخله نظامی آمریکا و تحریم های اقتصادی لیبی و عراق را به دو کشور شکست خورده در جهان تبدیل کرده است.

هوگو چاوز در سال ۲۰۱۱ در مورد مداخله غرب در لیبی گفت: “آنها می خواهند نفت لیبی را مصادره کنند و هیچ توجهی به زندگی مردم لیبی ندارند.”

در سپتامبر سال ۲۰۱۷، رئیس جمهور مادورو با تبعیت از چاوز مبادرت به فروش نفت با یوان به جای دلار کرد. چند هفته بعد، ترامپ یک دوره تحریم های فلج کننده علیه مردم ونزوئلا را امضا کرد.

جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا، تحریم های جدیدی را اعلام کرد که ۷ میلیارد دلار از شرکت نفتی ونزوئلا را سرقت می کند. بولتون گستاخانه در آن کنفرانس مطبوعاتی در دفترچه یادداشت خود نوشته بود: “اعزام ۵۰۰۰ سرباز کلمبیایی”. وی در مواجهه با رسانه ها در این مورد به راحتی پاسخ داد: “ترامپ اظهار داشت که همه گزینه های روی میز است.”

رسانه های آمریکایی بی تردید فاسدترین مؤسسه ها در آمریکا هستند. ممکن است رسانه های کشور در مورد سیاست های داخلی به ترامپ نیش و کنایه بزنند، اما وقتی او شروع به جنگ برای نفت در خارج از کشور می کند آنها به طور قابل توجهی هماهنگ می شوند.

در حالی که عملا آمریکا از تحریم های کشتار جمعی علیه مردم عراق استفاده می کرد، فاکس‌نیوز، سی‌ان‌ان و نیویورک‌تایمز، کشور را با تسلیحات کشتار جمعی ساختگی به جنگ با عراق تشویق می کردند. آنها این کار را در لیبی انجام دادند و اکنون آن را در ونزوئلا تکرار می کنند.

دموکراسی و آزادی همیشه در برابر گسترش سرمایه داری برای نفت در هاله ای از ابهام و رسانه های غربی علت این امر بوده اند. جنگ اقتصادی مدت زیادی علیه ونزوئلا وجود داشته است، اما اکنون جنگ نظامی قریب الوقوع است.