ربات ها نقش موثری در پیشرفت دنیای امروز دارند، تکنولوژی، دنیای ماشین ها را تسخیر کرده است و هر چه به سمت جلو پیش می رویم در کهکشان علم بیشتر غوطه ور می شویم.

پیشرفت روز افزون کشورمان و حرکت به سمت توسعه یافتگی در زمینه رباتیک نیز استثنا نبوده و شاهد افتخارآفرینی های زیادی از جوانان این سرزمین هستیم.

برگزاری رویدادهای علمی می تواند نقطه عطفی برای متخصصان این حوزه باشد و شروعی برای تکامل برای دستیابی به نیازهای آینده صنعت رباتیک تلقی شود.مسابقات بین المللی ربوکاپ آزاد ایران یکی از این رویدادهای علمی است که در جهت آماده سازی و تقویت تیم ها بستر مناسبی را مهیا می کند.

امیر رضا وفایی مقدم، متولد ۱۳۸۱ یکی از دانش آموزان نخبه ای است که در سیزدهمین دوره مسابقات بین المللی ربوکاپ توانست همراه تیم اش رتبه سوم را کسب کند.

از لابه لای حرفهایش به کهکشان اطلاعاتش دست خواهیم یافت، دنیای بزرگی که از تکنولوژی، رباتیک، هوافضا و روانشناسی پر شده است.

شیطنت های پسرانه او را از درس و فراگیری علم باز نینداخته است، چندباری حس کنجکاوی اش برای ساخت موشک ناکام مانده و چند باری شیرینی اش را با خوردن دودهای بعد آن از یاد برده است.

امیر رضا از خانواده فرهنگی بزرگ شده، تمام موفقیت هایش را مدیون خانواده اش است، دوستانش هرچند رقیبش باشند باز هم کمک می کند و این ویژگی او را محبوب اطرافیانش ساخته است.

امیر رضا وفایی مقدم با اشاره به فعالیت هایش در رباتیک گفت: بخاطر علاقه ای که داشتم از ۱۲ سالگی برنامه نویسی را شروع کردم و با کنجکاوی و تلاشی که داشته ام پیشرفت های خوبی در این زمینه بدست آوردم، تا اینکه به کلاس های رباتیک رفتم و چند ترم را در یک زمان کم سپری کردم و کمتر از یکسال برنامه نویس تیم رباتیک شدم .

وی با بیان اینکه برنامه نویسی در واقع مغز ربات است خاطرنشان کرد: برنامه نویس قوانینی را به ربات می دهد و ربات براساس آن برنامه تصمیم گیری می کند، هوشمندی یک ربات به برنامه آن است که توسط برنامه نویس انجام می شود.

این دانش آموز نخبه اولین حضور در مسابقات رباتیک را سیزدهمین دوره ربوکاپ بین المللی آزاد ایران خواند و بیان کرد: از ۱۱ کشور دنیا حضور داشتند و سطح مسابقات بسیار بالا بود، ۹۰ تیم درخواست شرکت دادند که در مراحل فنی رد شدند و ۴۴ تیم باقی ماندند که در مرحله نهایی به  ۱۸ تیم رسیده بود.

وی درباره ربات ساخته شده توسط تیم اش اظهار کرد: خودروی هوشمند است، در واقع ماشین بدون سرنشین و بدون کنترل که می تواند موانع را رد کند و در هر شرایط تصمیم درست و سریعی داشته باشد، مثلا خط عابر پیاده و موانع را به خوبی تشخص دهد، این خودرو ها در آینده، نقش تاکسی ها و ماشین های بدون سرنشین را خواهند داشت.

وفایی مقدم با اشاره به تیم هفت نفره اش گفت: یک مکانیک کار، و یک برنامه نویس که خودم هستم و بقیه اعضای گروه الکترونیک کار هستند و عضو بزرگ این گروه ۱۷ ساله است.

وی با بیان تلاش های شبانه روزی هم گروهی هایش اظهار کرد: وقت زیادی نداشتیم و همه توان مان را در طول ۲ ماه گذاشتیم، هر چند اصلا گمان نمی کردیم بتوانیم رتبه سوم را کسب کنیم .

این دانش آموز نخبه آملی به برخی کلاس های رباتیک در شهرستان اشاره کرد و گفت: متاسفانه برخی از اساتید همه معلوماتشان را در اختیار دانش آموزان قرار نمی دهند و نهایت بسیاری از کسانی که رباتیک می سازند با جمع آوری وسایل می توانند ربات بسازند که این هیچ فایده ای برایشان نخواهد داشت، باید بردها توسط آن فرد ساخته شود، نه اینکه از پیش تعیین شده باشد.

وی از نگاه جامعه به دانش آموزان مدارس دولتی و عادی ابراز ناراحتی کرد و یادآورشد: معلم کار و فناوری سال قبلمان به من گفت که تو هیچ استعدادی در زمینه الکترونیک نداری و بسیاری از افرادی که می شنوند من و اعضای تیم ام در مدرسه دولتی و عادی بوده ایم تعجب می کنند که چطور توانسته ایم از مدارس تیزهوشان و فرزانگان پیشتاز شویم.

وفایی از مشکلات تیم های رباتیک را نداشتن اسپانسر عنوان کرد و یادآور شد: هزینه ساخت ربات ها بالا است و برای مسابقات مجبور هستیم خودمان هزینه کنیم برای مسابقات ترکیه که تقریبا هم سطح این مسابقات بود بخاطر هزینه های بالایش نتوانستیم شرکت کنیم .

وی با اشاره به برنامه های آینده اش گفت: برای مسابقات کانادا می خواهیم در لیگ فوتبالیست ها در حال آماده کردن تیم هستیم و چون هزینه ها بالاست اگر موفق به گرفتن اسپانسر شویم می توانیم شرکت کنیم.

این دانش آموز نخبه از تفریحاتش را دانلود مقاله های علمی خواند و بیان کرد: کتابخوانه خیلی می روم، گاهی هم بازی کامبیوتری می کنم و تابستان ها در خیابان با گل های که خاله ام پرورش می دهد گل فروشی می کنم.

وی تنها رمز موفقیت اش را هدف گذاری دانست و تاکید کرد: برای هر لحظه از زندگی ام برنامه دارم، هفته بعد، پنج سال کجا خواهم بود، بسیاری از افرادی که می بینم اصلا هدف معینی ندارند و نمی داند چه می خواهند، اگر انسان استعداد نداشته باشد ولی انگیزه داشته باشد باز هم می تواند به هدفش برسد.

سمانه قلی پور