وقتی که نیرو‌های مسلح سازمان مجاهدین خلق اسلحه خود را به سمت سپهبد علی صیاد شیرازی نشانه گرفتند تا او را ترور کنند، از یاد بردند که اگر فرمانده شهید شود، سرباز‌هایش راهش را ادامه می‌دهند.
فراموش کرده بودند پدر و مادری با افتخار فرزند خود را پرورش داده‌اند تا به نظام خدمت کند و شهادت برای فرزندشان تولدی دوباره است.
فراموش کرده بودند که با شهادت علی صیاد شیرازی مجاهدت‌هایش در جنگ ایران و سوریه در زیر خروار‌ها خاک مدفون نمی‌گردد.
آنچه را که سازمان مجاهدین خلق نمی‌دانستند این بود که شهادت برای فرمانده معنا ندارد، مرگ از آن کسانی است که در مسیر حذف نیرو‌های انقلابی گام نهاده بودند.
علی صیاد شیرازی ۲۱ فروردین سال ۷۸ در مقابل منزلش توسط نیرو‌های مجاهد خلق مورد سوء قصد قرار گرفت و پرستو شد.
این شهربانو شجاع، مادر شهید صیاد شیرازی بود که در این سال‌ها با وجود آنکه آلزایمر مجال مرور خاطرات را نمی‌داد، از یاد و خاطره فرزند شهیدش نمی‌رفت.
پیری و کهولت سن زمین گیرش کرده بود ولی هر چند وقت یکبار، زمانی که تمامی خانواده در کنار یکدیگر جمع بودند، از علی می‌پرسید؛ علی چرا نمی‌آید؟
شهربانو شجاع این سال‌ها تنها یک جواب در پاسخ به سوالش شنیده بود، علی برای ماموریت به تهران رفته است؛ و چقدر خوب است که مادر شهید نداند که فرزند ارشدش و مایه افتخار و نظام، ترور شده و به درجه رفیع شهادت نائل آمده است.
به بیمارستان ۵۵۰ تختخوابی ارتش رفتیم تا جویای سلامتی و وضعیت درمانی مادر شهید صیاد شیرازی باشیم، تمامی خانواده‌اش آنجا بودند، اگرچه از وضعیت نامساعد شهربانو شجاع اطلاع داشتیم ولی در چهره برادر و خواهر شهید صیاد شیرازی چیزی جز امید و خرسندی ندیدیم.
جعفر صیاد شیرازی، برادر شهید در مورد وضعیت جسمانی مادر خود اظهار داشت: مادر ۲۰ سال دچار بیماری ریوی است و در ۲۰ تیرماه به علت مشکلات ریوی در بیمارستان ارتش بستری شدند.
تحت مراقبت‌های پزشکی شرایط مناسبی داشتند ولی به علت عفونت ریوی به بخش مراقبت‌های ویژه منتقل شدند و در زمانی که دور از انتظار خانواده و پزشکان بود، دچار ایست قلبی شدند.
ایست قلبی مقدمه‌ای برای ورد مادر به کما بود؛ وضعیت مناسب نیست، همشهریان دعا کنند.
مادر علاقه بسیار زیادی به فرزند شهید خود داشتند و بار‌ها بدون هیچ گونه مقدمه‌ای از خاطراتشان با علی می‌گفتند، با وجود آنکه به بیماری آلزایمر مبتلا بودند ولی فرزند ارشد خود را از یاد نمی‌بردند.
اگرچه شهید صیاد شیرازی فرمانده جنگ در هشت سال دفاع مقدس بودند و پس از جنگ فرماندهی نیرو‌های زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران را به عهده داشتند، ولی هیچ‌گاه ارتباط خود را با پدر و مادر قطع نمی‌کردند، همیشه از آن‌ها خبر می‌گرفت و خود را خادم آن‌ها می‌دانست.
فروردین ماه سال ۷۸ بود که مادر را به علت مشکلات ریوی در بیمارستان ۵۵۰ تختخوابی ارتش بستری کردند، ۱۹ فروردین بود که شهید علی صیاد شیرازی برای عیادت از مادر در بیمارستان حضور یافتند و یادداشتی تحت عنوان «این تقدیر زیبای الهی بود که بنده در بیمارستان ۵۵۰ تختخوابی ارتش حضور پیداکنم، سرباز کوچک شما» را منتشر کردند؛ این یادداشت آخرین دست نوشته شهید بود، دو روز پس از نوشتن این متن بود که مورد سوء قصد قرار گرفته و به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
لحظات از یکدیگر پیشی می‌گرفتند، اجازه عکس برداری داده نشد، وضعیت مادر شهید وخیم گزارش شد.
چهره نگران دکتران و متخصصان، مسئولین بیمارستانی که خود را به اتاق مراقبت‌های ویژه می‌رساندند و خبر احیای قلبی مادر شهید، چهره‌ها را مشوش کرد.
گریه‌هایی که سرداده می‌شد، گفت‌و‌گو‌هایی که تنها پاسخش بغض بود هیچ برداشتی جز از میان رفتن علائم حیاتی را نمی‌داد.
از خانواده شهید خواسته شد که برای آخرین بار با مادر خود وداع کنند، لحظاتی سخت که نگاه کردن به عکس شهید صیاد شیرازی در این بیمارستان به تلخی ماجرا می‌افزود.
با تلاش‌هایی که دکتران در احیای قلبی شهرباو شجاع انجام دادند، ولی بنا به خواست خداوند ایشان به جمع اولیاء خدا و فرزند شهیدش پیوست.
مادر شهید صیاد شیرازی روز چهارشنبه ساعت ۹ صبح از مقابل مهدیه مشهد به سمت حرم مطهر رضوی تشییع می‌شود.
گزارش: مریم غزلباش
