تقریبا یک سال و نیم پیش بود که «خوآن گوآیدو» رئیس مجلس ونزوئلا خود را رئیس جمهور خواند و عده‌ای از مخالفان «نیکولاس مادورو» هم از او حمایت کردند و از آنجا که یک پای واشنگتن در هر فتنه از هر نقطه جهان وجود دارد، دولت ترامپ از گوآیدو حمایت کرد، به تنش‌های داخلی این کشور دامن زد و الیوت آبرامز را مسئول رسیدگی به امور این کشور کرد.
از سوی دیگر طبق روال همیشه ایالات متحده برای به کرسی نشاندن حرف و خواسته خود، ونزوئلا را تحریم کرده و مشکلات عدیده‌ای را برایش به وجود آورد که یکی از آن‌ها کمبود نفت در این کشور بود؛ در همین راستا و در دو هفته اخیر شاهد انتشار خبر‌هایی بودیم که حاکی از حرکت ۵ کشتی نفتی ایران به سوی ونزوئلا داشت؛ این کشتی‌ها در حالی به سمت ونزوئلا حرکت کرد که تهران و کاراکاس هر دو در تحریم‌های یک جانبه آمریکا قرار داشتند و همزمان با نزدیک شدن کشتی‌های ایران به دریای کارائیب، گفته شد ایالات متحده هم کشتی‌های خود را برای جلوگیری از دور زدن تحریم هایش، به کارائیب فرستاد.
کشتی‌های نفتی ایران بیخ گوش آمریکا
به طور معمول کشور‌ها به دلایل مختلفی از جمله تحریم، برای مبادلات دریایی خود از پرچم کشور‌های دیگر استفاده می‌کنند که ایران هم در سال‌های اخیر از این روش استفاده کرده است، اما یکی از نکات قابل توجه این است که کشتی‌های نفتی ایران با پرچم جمهوری اسلامی به سمت ونزوئلا حرکت کرد که به عقیده برخی از کارشناسان این اقدام ایران نوعی مانور قدرت هم بود؛ در این میان آمریکا هم برای جلوگیری از انجام مبادلات میان تهران- کاراکاس کشتی‌های خود را به دریای کارائیب فرستاد؛ سید عباس موسوی سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان هم در واکنش به این موضوع اظهار کرد که کشتی‌های نفتی ایران که در راه ونزوئلا هستند حامل محموله‌های سوختی بوده و رسما و قانونا تجارت مشروع انجام می‌دهند؛ اگر آمریکایی‌ها خوششان نمی‌آید به خودشان مربوط است؛ امیدوارم آمریکایی‌ها دست به کار احمقانه‌ای نزنند، چون قطعا با پاسخ ایران مواجه خواهند شد.
اما کشتی‌های آمریکایی هم تنها کشتی‌های ایران را تعقیب کردند و هیچ گونه اقدام دیگری انجام ندادند، در نهایت کشتی‌های ایرانی در اِل‌پالیتو پهلو گرفتند؛ پس از آن نیکولاس مادورو در پیامی توییتری با اشاره به پهلو گرفتن کشتی‌های نفتی ایران نوشت «فورچون به نماد آزادی و شجاعت مردم ایران و ونزوئلا تبدیل شد».
ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست که روابط ایران- ونزوئلا از زمان تاسیس اوپک آغاز شد، در این مدت دو کشور متحدان خوبی برای یکدیگر بودند و همچنین محموله اخیر ارسالی‌های ایران هم نخستین کمک دو کشور به یکدیگر نبود.
تهران- کاراکاس، دوستان دوران تحریمی
در دنیای امروز عمده اخبار از طریق فضای مجازی منتشر می‌شود و به همین دلیل، بازتاب آن گسترده‌تر است و برخی تصور می‌کنند محموله نفتی اخیر ایران به سمت ونزوئلا نخستین مبادله دو کشور در شرایط سخت تحریمی بوده است، اما حقیقت موضوع دیگری است و این اقدام سابقه طولانی‌تری دارد.
در سال ۲۰۰۲ (اوایل دهه ۸۰ ) در جریان کودتای نفتی‌ها علیه هوگو چاوز رئیس جمهور وقت این کشور، وضعیت صنعت نفت این کشور کمی بهم ریخته بود؛ از سوی دیگر کارکنان شرکت نفت این کشور هم که از مدیران آمریکایی خط می‌گرفتند اعتصاب کردند که موجب شد ونزوئلا با محدودیت تامین بنزین مواجه شود؛ در همین راستا دولت این کشور از ایران درخواست کرد تا این کشور را برای تامین سوخت کمک کند که ایران هم ۵ محموله بنزینی به ونزوئلا ارسال کرد؛ از سوی دیگر زمانی که تحریم‌های تهران در اواخر دهه ۸۰ آغاز شد و ایران برای تامین سوخت خود دچار مشکل شد هم ونزوئلا به ایران پاسخ مثبت داد و متقابلا کمک کرد.
مانور قدرت جمهوری اسلامی در دریای کارائیب
همانگونه که گفته شد حواشی زیادی در رابطه با ارسال محموله‌های نفتی به ونزوئلا شکل گرفت؛ در همین راستا یک مقام آمریکایی به خبرگزاری رویترز گفته بود که واشنگتن اطمینان دارد که دولت ونزوئلا در ازای دریافت سوخت از ایران، چندین تن طلا به این کشور پرداخت کرده است. این مقام همچنین اظهار کرده بود که «در حال بررسی اقداماتی هستیم که می‌توانیم انجام دهیم». موضوعی که بلافاصله از سوی مقامات کشورمان تکذیب شد؛ سلطانی سفیر ایران در کاراکاس طی مصاحبه‌ای علاوه بر اینکه حضور متخصصان فنی ایران در پالایشگاه‌های ونزوئلا را تکذیب کرد، با رد ادعای برخی رسانه‌های غربی مبنی بر انتقال طلا از ونزوئلا به ایران تاکید کرد «ارسال مقدار عنوان شده ۹ تن طلا توسط دولت ونزوئلا را تکذیب می‌کنم. این یک شایعه بی اساس و محصول دام‌های رسانه‌ای بوده و کاملا نادرست است.»
اما با تمام این تفاسیر کشتی‌های ایرانی از بندر عباس تا ونزوئلا را با پرچم جمهوری اسلامی طی کردند و در نهایت محموله‌های خود را به مقصد رساندند.
انتهای پیام/
