وی در این متن با تطهیر ساعدی، مرضیه و نمایش خود از اتهامات مطرح شده در گزارش، آنرا حاصل ذهن دروغگو و نا آگاه نویسنده دانسته و باه جایی پاسخگویی درباره متن نمایشنامه، حواشی آن و مسائل پشت پرده درباره تک خوانی زن بازیگر، شعر و ترانه خواننده منافقین، سخنان جنسی و بددهنی در نمایش و تلاش برای تطهیر غلامحسین ساعدی به فرافکنی پرداخته است.
وی در بخشی از این متن آورده است: بعضی از حرفها را اساساً نباید جواب داد. باید حرمت جوابیه ها را نگه داشت برای روز مبادا.. این چند جمله را به عنوان ثبت در تاریخ می نویسم…
نکته اینجاست آن روزمبادایی که رحمانیان دنبال آن است چه زمانی است.. و چه اتفاقی می خواهد رقم بزند که نیاز به توضیح خواهد داشت …
وی در بخش دیگری از متنش آورده است” از تاریکی و تاریک پسندان و تاریکخانه بیزارم. من برای رسیدن به نور می نویسم.” اما نمایش هایش و از جمله این نمایش سرشار از تاریکی و پلشتی و سیاهی است که هیچ نوری هم که آرزویش است در آن نیست…
این نویسنده که سابقه کارهای توقیفی در کارنامه دارد می افزاید: “بابت نمایش های نوستالژیک و پرخاطره ای که می نویسم از هیچ کس عذر نمی خواهم. هرکس دوست ندارد نیاید و نبیند.” این گونه برخورد با منتقدان با ژن روشنفکر مآبی ایشون همخوانی ندارد و البته خوب است که به این بهانه این چنین بیرون زده تا سیه روی شود هر که در اوغش باشد… هرکس نمی خواهد نبیند و نمایش نوستالوژیک اسامی است که برای این نمایش روحوضی ضعیف و هتاکانه برگزیده است.
وی در بخش دیگری می آورد” البته من با بیماران جنسی مشکلی ندارم و…” تلاش وافری دارد برخی عبارات این نمایش را بارمعنایی دیگری بدهد حال آنکه مخاطب و تماشاچی به هیچ وجه چنین دیدی ندارد و مفهومی که می بینید و دریافت می کند همان مفهوم جنسی و همجنس گرایی است که البته ایشان همان طور که گفته با این گونه بیماران مشکلی ندارد…لابد برای حل مشکل آنها هم برنامه دارد و …
وی همچنین در بخشی از این نامه که برای تاریخ! به نویسنده مطلب توصیه کرده است: “بهتر است دست از این کار بردارد و برود یک گوشه ای ماستش را بخورد و دست از دروغ و خباثت و
پرونده سازی و چسباندن این و آن به منافقین بردارد.” که ضمن تشکر از توصیه ایشان عرضه می دارد: به هیچ وجه میدان را برای عناصر مسئله داری چون شما فراهم نخواهیم کرد که با اعتقادات و علاقه و اشتیاق مردم به تئاتر که می تواند منتقل کننده مفاهیم انسانی، اعتقادی و ظرفیت های اجتماعی و فرهنگی باشد، بازی کنید و هرچه در تفکرات آلوده و اذهان مشکل دارتان دارید را به جامعه القاء کنید. جای این گونه افکار پوسیده قطعا” ایران نیست و ایشون و همپاگی هایش که چنین افکاری دارند می توانند همان افکار را در سرزمین آرزوهایشان و کعبه آمالشان پیگیری کنند و این مملکت جای این اقدامات نیست.
نکته آخر اینکه مجموعه دستندرکاران تئاتر این کشور از معاونت امور هنری وزارت ارشاد گرفته تا اداره تئاتر و هنرهای نمایشی بدانند این گونه حرکات عامدانه یا در اثر بی موالاتی و عدم نظارت آنها باید پاسخ داده شود و هزینه بی توجهی و کم کاری مسئولان در این موضوعات بسیار سنگین تر از آن است که در این مجال بدان پرداخته شود.
