به نقل از وبسایت البرزبان /

دیگر بار طنینِ گوش‌نوازِ انقلاب، بهمن‌ماه را سرشار از نوایی خوش و دلپذیر کرده است. گویی آسمان‌ها و زمین هم در جشنی بی‌بدیل، به پایکوبی نشسته‌اند و نظاره‌گرِ شادی مردمی هستند که پیروزی انقلاب را سال‌هاست در روحشان به همراه دارند. فرشته‌های آسمانی به زمین آمده‌اند و آذین می‌بندند قلب و روحِ ایرانیانی را که هم‌گام و هم‌دل با امامِ خود به پا خاستند و تا رسیدن به حقِ خود از حرکت و شتاب نمی‌ایستند.

دهه‌ی فجر، پیش از آن‌که، یادآورِ ده روزی پُر از حادثه‌های تلخ و شیرین باشد، یادآورِ استقامت است، یادآورِ پایداری تا رسیدن به مقصود. چرخه‌ای را گویا به نمایش می‌گذارد که از جوانه زدنِ اُمید در دل‌ها آغاز می‌شود و تا رسیدن به ایمان یافتن به اُمیدی که پروردگار پاسخش را قطعا خواهد داد، از حرکت و تکاپو نمی‌ایستد.

در ده روزِ دهه‌ی فجر، گویی زمان در تسخیرِ ایمان درآمد، همه‌ی مردم چنان با هم یک‌صدا شدند که هیچ قدرتی نمی‌توانست در برابرِ آنان ایستادگی کند، چون موجی که به خشم آمده و ویران می‌کند هرچه که مسیرِ او را در نیل به اهدافِ والای خود سد کند. و روزنه‌های امید دقیقا هم‌زمان با بازگشتِ امام خمینی(ره) به کشور در دلِ مردم ایجاد شد. سراسرِ ایران را شوق و هراسی توأمان در بر گرفته بود و برزخِ امید و ناامیدی، ناگهان به دروازه‌ای رو به بهشت، بدل شده بود.

سخنانِ باصلابتِ امام خمینی(ره) پس از ورود به ایران و دوریِ ۱۵ ساله از وطن، رعشه بر اندامِ رژیم سلطنتی پهلوی انداخت. سخنرانی ایشان آخرین بارقه‌های امید سلطنت‌طلبان را نیز از بین بُرد و چه امری می‌تواند از این مهم‌تر باشد که رهبری، این چنین شخصیتِ بزرگ و برجسته و تأثیرگذاری داشته باشد؟ و کدام رهبر چون امام(ره) در طول تاریخ به این اندازه اثرگذار بوده‌است و در راهِ رسیدن به آرمانی والا، قاطعیت و استواری از خود نشان داده‌است؟

دهه‌ی مبارکِ فجر، فصلِ جدیدی را در تاریخِ سیاسیِ ایران گشوده است، فصلی که به بهاری می‌ماند در میانِ زمستان. و حال در آستانه‌ی ۲۲ بهمن، دوباره مردم در اعماقِ قلب‌هایشان به امید می‌انشیند، به ایمان و باورهایی که چنان والاست که باید در راهِ دستیابی به آن از خود گذشت و ایثار کرد. به اطرافِ خود نظر می‌افکنیم و از سربلندیِ زندگی در ایرانی سرافراز و شکوهمند، سرشار می‌شویم و آن‌گاه است که به فلسفه‌ی تاریخی و چرایی این رُخدادها توجه می‌کنیم و عشق و علاقه‌ای که به امام خمینی(ره) و شهدای راه انقلاب داریم، در راهپیمایی‌های روز ۲۲ بهمن، چنان تبلور می‌یابد که وجودمان را از غرور و رضایت، مملو می‌کند.

۲۲ بهمن، یادآورِ حضورِ اقشار مختلف مردم است، پیر و جوان، روستایی و شهری، کارگر و کارمند و تمام قومیت‌هایی که یکپارچه می‌شوند تا در برابرِ ظلم به پیروزی برسند. ۲۲ بهمن، مجالی‌ست که ملت ایران وحدت و انسجام خود را به رخ دشمنان می‌کشند. راهپیماییِ مردمِ ایران در ۲۲ بهمن، نشانگرِ این است که ایرانیان وابسته به هیچ قدرتِ غربی و شرقی نیستند. آنان انقلاب اسلامی را برگزیده‌اند و به امامِ خود اقتدا کرده‌اند تا راهِ نجات و رهایی از ظلم و استکبار را به آنان نشان دهد و این اقدام که هر ساله نیز هرچه باشکوه‌تر تکرار می‌شود، نشانگرِ اقتدارِ ایرانیان و درسی برای تمامِ کشورهای جهان است که ایران هرگز در مقابلِ ظلم و ستم، سرِ تعظیم خم نمی‌کند و همواره از حق و حقوقِ خود دفاع می‌کند و تا رسیدن به خواسته‌ی خود از پای نمی‌نشیند.

راهپیمایی ۲۲ بهمن از این جهت موردِ توجهِ غرب است، که همواره سعی دارند با تقلب، تزویر و خدعه، انقلاب را خدشه‌دار کنند اما هوشیاری ایرانیان و پیامِ صادقانه‌ای که با راهپیماییِ ۲۲ بهمن، به جهانیان می‌رسانند، تمامِ توطئه‌ها و بدگویی‌های استکبار را خنثی می‌کند. انقلاب اسلامی ایران، هوای خوشِ بهاری‌ست که همه را بهره‌مند کرده است و همان‌طور که رهبر معظم انقلاب فرموده‌اند ایستادگی ملت ایران، همواره رمزِ موفقیت جامعه‌ی اسلامی بوده است و گفته‌اند: هنگامی که ملتی می‌ایستد و در مقابل شبکه‌ی پرهیمنه و پرهیاهوی دشمن به خود ترس راه نمی‌دهد، در عرصه‌های علم و فناوری، اقتصاد، مسائل اجتماعی، سیاست‌ورزی بین‌المللی و تأثیرگذاری بر ملت‌ها، پیشرفت خواهد کرد و تفکر، دین و شعارش فراگیر خواهد شد. بزرگداشت ۲۲ بهمن، یعنی، یادآوری ایثار، رشادت و شهادت طلبی امتی که با پیروی از سلاله حسین (ع) بسیاری از معادلات جهان مدرن را دستخوش تغییرات بنیادین کرد.