سمانه قلی پور /مردی که با دوربینش قد کشیده است و شاید بی دلیل نیست بعضی از اهالی عکاسی او را پدر بزرگ عکاسی ایران می خوانند.عکاسی که از لنز دوربینش تاریخ زیادی را به تصویر کشیده است ؛کسی که شاهکارهای هنری اش آلبوم های زیادی را پر کرده ،او کسی نیست جز علی کاوه مرد خوش اخلاق و پر انرژی ،هنرمندی که در یادآوری انقلاب و هشت سال دفاع مقدس عکس های زیادی را در تقویم این سرزمین به یادگار گذاشته است .عکسی که از امام خمینی (ره) بر پول ملی ما نقش بسته شده از لنز دوربین این عکاس چیره دست آفریده شده است.

علی کاوه عکاسی که مرزهنر و ورزش را درنوردیده و ادغامی دلنشین کرده است .در پشت هر عکس اش رمانی بزرگ پنهان شده ، دنیایی از زندگی در جریان است ؛او را که  امروزه همه عکاس ورزشی می شناسند در ۴ مهر ۱۳۲۵ در شهرستان آمل متولد شد و در سن ۷ سالگی همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد .

با مداد سبیل  گذاشت تا بزرگتر به نظر برسد

در ۷ سالگی مادرش او را به خیاطی برد قبل آن هم شغل های زیادی را تجربه کرد اما موفق نبود.وقتی به عکاسی رفت فضای آنجا برایش رضایت بخش بود ،کارشان را جادوگری می دید ، اینکه از یک صفحه سفید عکسی به نمایش در آید خیلی برایش جالب بود ؛در ۱۰ سالگی  در مراسم ها برای گرفتن عکس دعوت می شد با مداد سبیل می گذاشت تا فکر کنند یک مرد قد کوتاه است.

شروع کار مطبوعاتی اش با مجله فردوسی بود

در سال ۱۳۴۰ با مجله فردوسی همکاری اش را آغاز کرد و این اولین کار مطبوعاتی اش بود که در ۱۵ سالگی استارت خورد همان سال درس خواندن را هم شروع کرد و شبها مشغول درس خواندن شد.

در سربازی چترباز هواپیما بود

در آن زمان چترباز هواپیما چند برابر سرباز معمولی حقوق دریافت می کرد و کمتر کسی شجاعت این را داشت که حتی در تمرین ها شرکت کند اما علی کاوه بر ترس هایش غلبه کرد و چتر باز هواپیما شد.

برای عکس ها خلاقیت بخرج می داد

بعد از قبولی آزمون در روزنامه اطلاعات استخدام شد و به عکاسی و ظهور اسلاید پرداخت . برای گرفتن عکس ها خلاقیت بخرج می داد ؛مثلا عکسی از فردی که در حال افتادن است باید می گرفت و برای این کار مجبور شد موز بخرد و عابری را قانع کند که با افتادنش عکس او به صفحه اول روزنامه خواهد رفت و چند بار افتادن را انجام دهد تا بتواند عکس خوبی بگیرد ؛یا برای عکس یک دانشجو وقتی عکسی را پیدا نکرد عکس خود را داد و این اولین باری بود که عکسش به صفحه اول مجله می رفت.

بعنوان خرابکار توسط ساواک دستگیر شد

در آزمون استخدام صدا و سیما شرکت کرد و نفر دوم شد ،صبح ها در صدا و سیما بود و بعدازظهر ها در روزنامه مشغول کار عکاسی بود ؛همین زمان به ادعای اینکه قصد کشتن شاه را داشت دستگیر شد و این انگیزه ای شد که به خیابان ها برود و به عکس گرفتن از تظاهرات مردم و انقلاب مشغول شود.

عکس امام (ره) را در خرداد ۶۱

آن روز بیاد ماندنی ۸ و شاید ۹ عکاس در مراسم حضور داشتند، اما هیچکدام از عکس ها نتوانست مانند عکس علی کاوه شود و بقول خودش هنر دست های او در جیب همه باشد و این افتخاری بس بزرگ است که عکس امام خمینی (ره) از لنز دوربین او گرفته شده و بر پول ملی ما نقش بسته است.

روز ورود آزادگان به خاک کشور گریست

۸ سال جنگ در بین رزمندگان به عکاسی می پرداخت وعکاس خبری بود ؛عکس ها که از تلوزیون پخش می شد از حالت اطرافیان که آن حس و حال در درونشان منتقل شده بود را می دید به کارم بیشتر پایبند می شد. ورود آزادگان به میهن یکی از عکس هایست که گریست و اشک ریخت ؛شاید به همین خاطر است که عکس هایش حرف دارند و زندگی در آنها در جریان است.

علی کاوه عکاسی که۱۱۰ سال کار کرد

با تلاش و پشتکار زیاد توانست موفق شود و در ۴ المپیک ،۳ پارالمپیک ،۱ المپیک ناشنوایان ،۱ المپیک نوجوانان حضور داشته باشد  .محبوبیت و موفقیت اش پشتکارش بوده است ؛به گفته ی خودش که می گوید: در سن ۷۰ سالگی هستم ،اما ۱۱۰ سال کار کرده ام و این باعث ترقی من شده است.

عکس یک توپ جمع کن فوتبال است

وقتی به ورزشگاه می رود و می بیند هادی ساعی با وجود دو مدال طلا و یک برنز المپیک و عناوین ورزش دیگر ،عکسی که او گرفته در ورزشگاه زده شده است ،به خود می بالد و از اینکه عکسهایش همیشه خاص و جذاب شده فقط ، لطف خدا می داند ؛بهترین عکس ورزشی اش راعکس پسری که در زمین فوتبال در هوای بارانی بر روی صندلی شسته است تا توپ ها را جمع کند  و در کار ورزشکاران خللی وارد نشود می داند پسری که وظیفه شناسی را یادآوری می کند.

اگر دوباره متولد شود ،بازهم عکاس خواهد شد

اگر دوباره حق انتخاب داشته باشد و به زندگی برگردد ،دوباره عکاس خواهد شد و باز هم عکاس ورزشی را انتخاب خواهد کرد وقتی در روزنامه اطلاعات مشغول عکاسی بود ، همه گرایش را تجربه کرد اما ،به عکس ورزشی روی آورد.

حقوق ۱۷۰ هزار تومنی با دوربین ۵۰ میلیونی

از اولین باری که وارد مطبوعات شد تا سال ۹۰ با روزنامه ایران ورزشی همکاری می کرد ،در اسفند سال۹۰ حقوقی که از روزنامه دریافت کرد۱۷۰ هزار تومان بود در حالی که قیمت دوربین اش ۵۰ میلیون تومان است  و این روح عکاس پر تلاش ما را خسته کرد و باعث شد از عکاسی مطبوعات خداحافظی کند و برای خودش عکس بگیرد ؛به روستاها برود از پیرترین افراد روستا عکس بگیرم ،مسابقه ورزش برگزار  کند ، امید و نشاط را برای اهالی آنجا  به ارمغان ببرد.

به نقل از هفته نامه سیاسیون / گفتگو از سمانه قلی پور