فیلم “۱۳ ساعت سربازان مخفی در بنغازی” روایت حمله و تسخیر سفارت امریکا در لیبی و به قتل رساندن سفیر این کشور در پی اعتراضات به حمایت امریکا از فیلم موهنی است که علیه پیامبر اسلام ساخته شد، می باشد.

در فیلم، مقر جاسوسان امریکایی و سازمان سیا لو می رود و مردم لیبی برای تسخیر آن اقدام می کنند. این اتفاقات در اوج بحبوحه انقلاب لیبی رخ می دهد که قشرهای زیادی از مسلمانان مسلح شده و قذافی را سرنگون کرده اند و حالا می خواهند از شر امریکا و جاسوسان آن هم خلاص شوند.

مایکل بی کارگردان این فیلم است که اثر پر فروش ترسنفورمرز را نیز در کارنامه خود دارد. در ترانسفورمرز در سکانسی جمهوری اسلامی را تهدید هسته ای برای بشریت معرفی می کند که برای از بین بردن آن از آدم آهنی های فضایی استفاده می کنند. همچنین در قسمتی از همین فیلم ترنسفورمرز بازیگران به زبان ایرانی صحبت می کنند و در توهینی آشکار پرچم ایران را نیز بالعکس نشان می دهند.

پیمان معادی در فیلمی بازی کرده که نماز را مقدمه ای برای شروع اوج بحران جنگ نشان می دهد. در این فیلم تصویر نمازگزاران مسلمان را با اسلحه هایی نشان می دهد که  ایجاد رعب و وحشت جزیی از شخصیت آنها است. در این فیلم پیمان معادی بازیگر نقش “آمال” هست و مترجم جاسوسان امریکایی در لیبی هست.

در بخشی از فیلم “آمال” وقتی می بیند که شرایط بحرانی شده و باید اسلحه به دست بگیرد، از روی ترس که در سرتاسر فیلم به خوبی با بازی پیمان معادی در آمده، حاضر نیست وارد معرکه شود.

جالب تر آنکه در ادامه با دیدن شجاعت و شهامت سربازان امریکایی و جان فشانی های شان برای آرمان های امریکا وقتی به “آمال”(پیمان معادی) می گویند می توانی بروی و دیگر نیازی به مترجم ندارند، “آمال” می گوید نه می خواهم در کنار شما بمانم. در حالی که می داند امکان از دست رفتن جانش وجود دارد.

قابل تامل تر نیز آنکه “آمال” کلمه ای عربی ست که با معنای امید و آرزو و کنایه ای هست از آرزوی جوانان کشورهایی اسلامی چون لیبی که آمال و آروزی شان این است که خدمت به امریکا بکنند و در همان حال خیانت به کشور خودشان!

فیلم، سربازان امریکایی را در حالتی دراماتیک و آرام و با خانواده نشان می دهد که فرزندانی دارند و همسری دارد که چشم انتظارش هستند و این همذات پنداری باعث می شود که ببیننده دوست نداشته باشد که این سربازان لطمه ای ببیند. بیننده مدام حرص می خورند که نکند بلایی سر این سربازان آمریکایی بیاید و به نوعی رابطه عاطفی با شخصیت هم پیدا می کند.

کارگردان، سربازان امریکایی را در حد اسطوره شجاع نشان می دهد و در عوض مردم لیبی را افرادی احمق و متعصب نشان می دهد.

در حالیکه در این فیلم کشته های امریکایی ها به شدت قابل احترام و دراماتیک است ولی کشته های مسلمین اصلا محلی از اعراب ندارد و نه خانواده ای که روابط عاطفی داشته باشند و نه انسانیتی در این شخصیت ها به نمایش گذاشته می شود. مسلمانان در این فیلم صرفا یک سری آدم عصبی، ریش دار، خشن، چفیه دار، نماز خوان که خانواده های شان در حصاری از محدودیت قرار  دارند، معرفی می شوند.

آمریکایی ها در فیلم به مردم لیبی که معترض هستند می گویند مهاجم و خودشان را مظلوم به نمایش در آورده اند. در صورتی که خود فیلم روایت می کند که لانه جاسوسی در شهر لیبی هست و این خانه جاسوسان لو می رود و مهاجم اصلی خود امریکایی ها هستند.

در بخش های مختلف فیلم به صراحت گفته می شود که حدود ۲۶ تن از ماموران سیا برای جاسوسی به لیبی آمده اند. حال اینکه کارنامه سیاه سازمان سیا برای کسی پوشیده نیست و پیمان معادی هم شخصیتی را بازی می کند که نوکری این جاسوسان را می کند و ترجمه گر این گروه هست. نقش معادی حتی در جایی حاضر می شود جان خودش را هم در کف اخلاص امریکایی ها بگذارد.

در هر صورت این فیلم همان ارگو برای ایران هست و همان تک تیر انداز امریکایی هست برای عراق و حالا به شکل جدیدی ولی با همان سناریوی اسلام هراسی و موجه بودن جاسوسی امریکا در کشور های دیگر و فقط اینبار به سراغ لیبی رفته است.

بنابراین اگر پیمان معادی کمی به ایرانی بودن خود فکر می کرد، قطعا با کارگردانی که به ملتش در آثار قبلی توهین کرده همکاری نمی کرد.

هر چند از پیمان معادی که در فیلمی  همچون  “کمپ ایک ری” که در آن در دیالوگی توهین آمیز به قرآن دارد بازی می کند، نمی توان بیشتر از این انتظاری داشت.