از منظری می‎توان ایام محرم و اشک بر مصیبت امام حسین(ع) را فرصتی برای تزکیه دانست، زیرا به واسطه اشک بر حضرت، بسیاری از حجابهایی که به واسطه گناهان کوچک و بزرگ بر اطرف قلب انسان ایجاد شده است، پس زده می‎شود و زمینه را برای دریافت هدایتهای الهی آماده‎تر می‎کند، تجربه شخصی تمام کسانی که در مراسم عزای اباعبدالله(ع) شرکت می‎‌کنند، بر این موضوع صحه می‎گذارد، زیرا شاهد هستیم که بسیاری از اموراتی که تا قبل از آن گره خورده بود، به واسطه عزاداری بر امام حسین(ع) باز می‎شوند.

بر این اساس در روایت مشهوری امام رضا(ع) به ابن شبیب فرمودند: ‏یا ابن شبیب اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً؛‌ ای پسر شبیب اگر بر حسین علیه‎السلام گریه کنی تا اینکه اشکهایت بر گونه‎هایت جاری شود، خداوند گناهانی که مرتکب شدی، چه بزرگ و چه کوچک، چه کم و چه زیاد را می‎بخشد». بنابراین عزای بر امام حسین(ع) را باید فرصتی برای سبک کردن قلب و روح از ناجوری‎ها دانست تا با کمک آن بتوان سایر ایام سال را با توان بیشتری ادامه دهد.

از سوی دیگر ما به عنوان تابعان و محبان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) وظیفه تبعیت از سیره این بزرگواران را داریم و در جایی که عقل و درایت قدرت حل مسائل و شبهات را ندارد، نباید کلیات مسائل را زیر سؤال برد. بنابراین می‎دانیم یکی از سیره‎های این بزرگواران عزای بر مصیبت امام حسین(ع) بود تا جایی که از امام زمان(عج) نقل هست که اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و مقدرات از یاری و نصرت تو در روز عاشورا باز داشت، هر آینه من صبح و شام بر تو ندبه می‎کنم و به جای قطرات اشک، بر تو خون می‎گریم؛ فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِی الدُّهُورُ وَ عَاقَنِی عَنْ نُصْرَتِکَ الْمَقْدُورُ وَ لَمْ أَکُنْ لِمَنْ حَارَبَکَ مُحَارِباً وَ لِمَنْ نَصَبَ لَکَ الْعَدَاوَهَ مُنَاصِباً فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ‏ الدُّمُوعِ‏ دَماً». (بحارالانوار، ج۹۸، ص۱۴۸).

بنابراین اشک بر عزای امام حسین(ع) و سایر اهل عترت(ع) ضمن اینکه تبعیت از سیره پیامبر(ص) و سایر امامان معصوم(ع) است، باعث تزکیه روح و جان و به دنبال آن ارتقای معنویت و زدوده شدن گناهان انسان می‎شود و زمینه را برای سرعت گرفتن در امورات سال فراهم می‎کند.