قرن بیستم یکی از سیاه ترین قرونی بود که انسان به خود دیده. جنگ های متعدد و مرگ صدها میلیون نفر، رقابت بر سر جنگ افزارهای پیشرفته، همه و همه سرنوشت شومی را برای جهان رقم زد. یکی از بدترین و خونبارترین جنگ های عالم، جنگ جهانی دوم بود. بسیاری از کشورهای اروپایی در فاصله سال های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۴ درگیر جنگ شدند اما برخی کشورها بیشتر لطمه دیدند.

بی تردید لهستان یکی از بزرگترین بازندگان جنگ جهانی دوم بود. لهستان بی آن که در بازی شرکت کند از سوی آلمان و شوروی مورد حمله قرار گرفت و در طول سال های جنگ، میلیون ها لهستانی جان خود را از دست دادند. برای ملتی اینچنین مغبون، نکبت تنها ارمغان قرن بیستم بود. در هم شکستن غرور ملی لهستانی ها آنقدر عمیق بود که تا دهه ها بعد همچنان در روح ملت جاری شد. شاید به همین دلیل است که دو گنج یاب آماتور لهستانی خیال کرده اند آن جنگ نکبتی می تواند برایشان یک گنج کنار گذاشته باشد.

آگوست ماه پیش بود که دو جوینده گنج مدعی شدند یک قطار پر از طلا متعلق به نازی ها را که در خط آهنی در جنوب لهستان مدفون شده یافته اند اما حالا دانشمندان ادعای آنها را رد کرده اند. «یانوش مادج» از آکادمی معدن لهستان در یک کنفرانس خبری در شهر والب زیخ گفت: «تغییرات ژئومغناطیسی آنقدر نیست که بتوان وجود قطاری را تایید کرد.»

مادج و همکارانش یک ماه تمام منطقه ای در ۳۵ کیلومتری خط آهن وروتسواف – والب ژیخ را که گفته شده بود قطار در آنجا مدفون شده بررسی کردند اما اثری از قطار طلا نیافتند.

دو: برای ما مطمئنا جنگ و خرابی مساوی است با خرمشهر. مگر شهر می تواند از خرمشهر هم نابودتر شود؟ جدای از خرمشهر خودمان، جاهای دیگری هم هستند که جنگ گبه خاک سیاه شان نشانده. مثلا؟ مثلا تخریب شهر باستانی پالمیرا توسط گروه شبه نظامی ایسیس در اوایل سال جاری برای هدف قرار دادن عمدی میراث غیرقابل جایگزین معماری شهر سوری.

در شمال مالی در سال ۲۰۱۲ در نبرد تیمبوکتو خسارت های قابل توجهی به یکی دیگر از شهرهای میراث جهانی یونسکو واردشد. مبارزان انصارالدین عمدا دست به تخریب، شکستن و حتی آتش زدن بسیاری از مقبره های مسلمانان زدند.

لندن به عنوان یک شهر بریتانیایی که بیشترین آسیب را در جنگ دیده شهرت پیدا کرده. در طول هشت ماه که در آن نیروی هوایی آلمان نازی حمله رعدآسایی به بریتانیا داشت، لندن ۵۷ شب متوالی حملات را تحمل کرد اما با وجود از دست رفتن بیش از یک میلیون خانه و اکثر بندرگاه ها، آسیب های وارد شده از جنگ به لندن در مقایسه با دیگر شهرهای بریتانیا بسیار کمرنگ تر است. کل مرکز شهر کاونتریدر یک شبه نابود شد و در پایان جنگ ۹۵ درصد از سهام مسکن هال نابود شد یا به شدت آسیب دید. ظاهرا خلبان نیروی هوایی آلمان نازی که از دریای شمال می گذشت اغلب قادر به پیدا کردن هدف نمی شد و به جایش همیشه هال را هدف قرار می داد.

هیروشیما بیش از ۶۰ هزار از ۹۰ هزار ساختمانش را از دست داد که همگی با یک بمب یا نابود شدند یا به شدت آسیب دیدند. در آگوست ۱۹۴۵ با این که ناکازاکی هدف بمب بزرگتری قرار گرفت، ۱۹ هزار و ۴۰۰ ساختمان از ۵۲ هزار ساختمانش را از دست داد. این اتفاق نتیجه وجود دامنه کوه در ناکازاکی است که برخی از بخش های شهر را پناه داده بود در حالی که هیروشیما تقریبا مسطح و هموار است.

در توکیو ۲۸۶ هزار و ۳۵۸ ساختمان و خانه (حدود ۲۶ درصد از شهر) در طول سه سال بمباران سوختند. بمباران بزرگ توکیو به عنوان مخرب ترین بمباران طول تاریخ تخمین زده می شود.

برلین، پایتخت آلمان در طول پنج سال با ۶۷ هزار و ۶۰۷ تن تی ان تی بمباران شد. این بمباران به همراه مبارزات شدید خیابانی در مراحل پایانی جنگ بیش از ۸۰ درصد از مرکز شهر را نابود کرد. اما برلین شهری وسیع و عمدتا ساخته شده از سنگ و آجر بود و در نتیجه فرماندهی بمب افکن بریتانیا موفق به وارد کردن آسیبی نشد که فکرش را می کرد، چون غلظت مواد قابل اشتعال ساختمان ها به خوبی درسدن آلمان نبود، شهری شلوغ با ساختان های بلند چوبی که در ۱۳ فوریه ۱۹۴۴، نود درصد آن در آتش سوخت.

شاید عجیب باشد اما شهری که بیشترین آسیب را در جنگ دید، از نظر درصد ساختمان های نابود شده، زوریخ آلمان بود؛ شهری در کنار رود Rur که در حال حاضر ایالتی از نوردراین – وستفالن است. زوریخ یکی از موانع اصلی طرح متفقین برای اشغال راینلند بود.

نیروهای متفقین در ۱۶ نوامبر ۱۹۴۴ شهر را بمباران و ۹۷ درصد آن را نابود کردند. سه درصد باقیمانده در طول سه ماه مبارزه که در ۲۳ فوریه ۱۹۴۵ تمام شد و متفقین موفق به عبور از رود شدند، نابود شد.

در ۱۸۶۵ نیروهای ژنرال شرمن بر مرکز صنعتی شهر آتلانتا متمرکز شدند و تنها ۴۰ درصد از کل شهر سوخت که طبق استانداردهای قرن بیستم چندان زیاد به نظر نمی رسد اما در آن زمان تکاندهنده و بی رحمانه بود. بازسازی آتلانتا هفت سال طول کشید.