این روزها سینما شرایطی را سپری می کند که کمتر توجه به میان‌سالان دارد و اصلی ترین مسئله اینجاست که سناریوها بر محوریت جوانان نوشته می شود و فیلمنامه ها مملو از جوان اول‌هایی است که ارتباط شان با نسل قبل تر کاملا قطع شده است! این در شرایطی است که جامعه ما روز به روز به سمت جامعه ای میانسال پیش می رود.

اما اگر نگاه دقیقی به جامعه داشته باشیم خواهیم دید ظرفیت جامعه به گونه ای است که به درستی می توان آثاری را خلق کرد که به «مادر»  آنگونه که شایسته این مقام شامخ است، توجه شود و  موضوع تاثیر فرهنگ ایرانی در توجه به این عنوان به درستی در آثار فیلمسازان کشور نمایان شود.

اگر بخواهیم به ارایه آمار و ارقام از ساخت فیلم درباره «مادر» بپردازیم کار سختی نیست اما چقدر از فیلم هایی که درباره مادر ساخته شده است با فرهنگ ایرانی و اسلامی مطابق بوده است و ارزش ها و فداکاری‌های مادران را به درستی نمایان کرده است؟ اگر تنها در دهه ۹۰ بخواهیم به فیلم هایی اشاره کنیم که درباره «مادر» و فداکاری های مادران ایران در مقاطع مختلف بپردازیم شاید به تعداد انگشت های دست نرسد. در دهه ۹۰ شاخص‌ترین فیلمی که درباره مادران منتظر ساخته شد دو فیلم «بوسیدن روی ماه» و «شیار ۱۴۳» بود اما این سوال در ذهن شکل می گیرد که با توجه به پتانسیل موجود در جامعه، حضور پرتعداد مادران شهدا، مادران منتظر برای بازگشت اجساد مطهر فرزندانشان، زنان شهدا، زنان جوانی که این روزها همسرانشان را برای دفاع از حرم به جبهه‌ها می فرستند، فداکاری مادرانی که سرپرست خانواده هستند و به هر دلیل زندگی را در این شرایط سخت سامان می دهند و علاوه بر تامین هزینه خانوار، تربیت فرزندان را برعهده دارندو…. سهم سینما از نمایش این زنان و مادران که هر یک پتانسیل بسیار مناسبی برای قصه گویی و سینما دارند چقدر است؟

در این سالها استفاده از عنوان «مادر» در فیلمهای سینمایی صورت گرفته است اما از نظر مضمون و ساختار هیچ سنخیتی با مادر ایرانی نداشته است و با استفاده از این نام فیلم  بازتاب دهنده شرایط اجتماعی بوده است و کمتر نقش کلیدی «مادر» در خانواده در این دست آثار دیده می شود و «مادر» به مفهوم ایرانی و اسلامی اش کاملا نادیده گرفته شده و یک مادر غربی را در فیلم شاهد بودیم.

این در شرایطی است که امروزه سینما باید به جایگاه درست «مادر» ایرانی توجه کند و به این عنوان(مادر)  قداست و اعتبار و اقتدار  گذشته اش را همانگونه که زنده‌یاد علی حاتمی در فیلمش به آن به درستی اشاره دارد بازگرداند. مادران فیلم‌های امروز با توجه به ظرفیت و پتانسیل موجود در جامعه که ذکر آن رفت نیاز به توجه در سینما دارند تا نسل امروز بار دیگر این شخصیت  را در  محور فیلم ببیند، حقانیت مادر در محبتی نمود پیدا ‌کند که نسبت به فرزندان خود دارد. حمایت و توجه مادران از فرزندانشان وجهی فراگیر و همه جانبه و آمیخته با ایثار و از خودگذشتگی است که این روزها در سینما کمرنگ شده است . نیاز سینمای ایران به  تصویر کردن مادرانی است که با عشق ورزی خالصانه شان غنای اثر را افزایش دهند.