شورای شهر آمل ۹ عضو دارد که سمفونی زیبایی از یک پکیج کامل است؛ خوش صدا پاتی، خوش تیپ تسلیمی، خوش اخلاق رسولی، خوش پوش محمدی، خوش هیکل ابراهیم‌زاده، خوش قول لیتکوهی، خوش طینت شفیع‌زاده و ماده صد خانم قربانی.

خوش لباس بودن محمدی بقدری‌ست که باهاش میشه یه نیسان هندوانه رو قاچ کرد، یا پاتی جوری صداش خوبه که اگه بخوایم تناژ صداشو محاسبه کنیم از ۹۰ دسی بل در ثانیه هم عبور می‌کنه و به مدار بیرون از اتمسفر می‌رسه.

 دیگه از خوش تیپ بودن تسلیمی نمیشه گفت که عین پورشه است، الکتریسیته خود به خودی برای جذب داره و یا اینکه  همه میگن خوش استایل ترین آدم دنیا دیوید بکامه باید بگم که در حد پانکراس ابراهیم‌زاده هم نمی‌رسه.

از خصوصیات بارز اعضای شورای شهر، ترکیب زدنشونه، در مواقع خاص جوری ترکیب می‌زنن که زیدان سرمربی رئال اعتراف کرده که در لیگ قهرمانان اروپا از اینها الهام گرفته، ترکیب برای انتخاب رئیس شورا، ۴-۵-۳ رو می‌زنن، برای استیضاح شهردار، ۲-۳-۴ و برای برخی موارد، هم‌زن خراب می‌شه یا برق نیست اصلا ترکیب نمی‌زنن، دستی کار می‌کنن مثل پل معلق که اگر یه سطل می‌ذاشتن و هم وطنانی که از اونجا رد می‌شن یه حرکتی می‌زدن یه ماه بیشتر طول نمی‌کشید و همین چیزا باعث میشه معلق، معلق بمونه.

عملکرد شورای شهر در همین مدت کم بطوری بود که الان مطمئن شدم اینا همون بچه‌های مردم هستند که از بچگی خانوادم می‌زدن تو سرم.

به همت شهرداری و شورای شهر؛ بعد از انقلاب کبیر آسفالت در شهرستان خیابون‌ها به سه قسمت، آسفالت شرقی، آسفالت غربی و آسفالت میانه تقسیم شدند.

آسفالت شرقی، خیابون‌هایی هستند که هیچ بویی از قیر نبردند و شما اگه دل و روده خیابون رو هم بریزین بیرون در انتهای مجاریشون یه ته خاطره‌ای از دوران سلجوقیان از قیر می‌تونن تعریف کنن.

آسفالت میانه؛ خیابون‌های هستنند که شبیه سرخرگ گرفته‌ها می‌مونن یه نقطه های از آسفالت رو میشه تو خیابون حس کرد که هنوز موجودیت خودشون رو دارن.

آسفالت غربی؛ خیابون‌های هستند که نیاز به ها کردن هم ندارن قیر در تمام اعضا و جوارحشون برق می‌زنه و دوجداره شده به طوری که خیابون هر سه روز یک‌بار بعد از غذا آسفالت می‌شن، که حتی نرم تنان به راحتی تو اونجا می‌تونن پیاده‌روی کنن که البته رگه‌هایی از مادر زن عضوهای شورا رو در این کوچه‌ها می‌توان دید.

با همه اینا برخی افرد از شورا خیلی توقع دارن جلسه با شورا، صورت‌جلسه با شورا، امضای جلسه با شورا، تصویب جلسه با شورا و با همه اینها یه موزم تو جلسه نمی‌زارن.

همین که تو عصر بیکاری، بلاهایی طبیعی، پارازیت، اینا حاضر شدن مسئولیت شهر رو بر عهده بگیرن باید بریم خداروشکر کنیم، آخه اگه آدام اسمیت و مارکس رو هم بیاریم تو صحن شورا باز پروژه‌های بر زمین مانده رو نمی‌تونه با خاک اندازم جمع کنه، اما نهایت چیزی که تو آمل جواب میده اینه که اینا کل علم اقتصاد رو بزارن تو کوزه، خودشون رو با درخت قلمه بزنن تا جدای از اینکه یه شیشه بهار توش در میاد، بر زیباسازی شهری هم افزوده میشه.

بعضی‌ها هم توقع دارن که اعضای شورای شهر با مشکلات شهری پنجه در پنجه بشن و تا اشکال گربه‌ای و هندسی روی صورت حریف نزنن دست از مطالباتشون بر نمی‌دارن.

مردم جوری به شورا حساس شدن که اگه یکی از اعضای شورا دستشو بزار تو دماغش، انقدر تو استوری و کانال موضع می‌گیرن که تبدیل به یه مطالبه ملی میشه.

شورای این دوره نه تنها باید به مشکلات شهر رسیدگی کنه، بلکه باید نامزدهای کاندیدای بعدی رو تو تمام جلسات تحمل کنه و این واقعا صبر و شکیبایی زیادی می‌خواد…

به قلم سمانه قلیپور