خوبى [یا متاع] خود را جز در برابر مشترىِ آن، نگستران. چنان که میان قوچ و گرگ، دوستى و رفاقتى نیست، میان نیکوکار و بدکار نیز دوستى و رفاقتى نیست.

هر که به زشتى [یا قیر ]نزدیک شود، پاره‏اى از آن به تنش مى‌‏چسبد. همچنین، هر که با بدکارْ همدستى کند، بعضى از روش‏هاى او را مى‌‏آموزد.

هر که جدال را دوست بدارد، دشنام مى‏‌شنود،

هر که وارد جاهاى بد شود، متّهم مى‏‌شود.

هر که با رفیقِ بد همراهى کند، سالم نمى‏‌ماند.

و هر که زبانش را در اختیار نگیرد، پشیمان مى‌‏گردد.

متن حدیث:

الامام الباقر علیه السلام:

کانَ فیما وَعَظَ بِهِ لُقمانُ علیه السلام ابنَهُ أن قالَ: یا بُنَیَّ ، لا تَقتَرِب فَیَکونَ أبعَدَ لَکَ ولا تَبعُد فَتُهانَ . کُلُّ دابَّهٍ تُحِبُّ مِثلَها ، وَابنُ آدَمَ لا یُحِبُّ مِثلَهُ . لا تَنشُر بِرَّکَ (بَزَّکَ) إلا عِندَ باغیهِ، وکَما لَیسَ بَینَ الکَبشِ وَالذِّئبِ خُلَّهٌ ، کَذلِکَ لَیسَ بَینَ البارِّ وَالفاجِرِ خُلَّهٌ، مَن یَقتَرِب مِنَ الرَّفثِ (الزِّفتِ) یَعلَق بِهِ بَعضُهُ کَذلِکَ مَن یُشارِکِ الفاجِرَ یَتَعَلَّم مِن طُرُقِهِ ، مَن یُحِبَّ المِراءَ یُشتَم ، ومَن یَدخُل مَدخَلَ السَّوءِ یُتَّهَم ، ومَن یُقارِن قَرینَ السَّوءِ لا یَسلَم ومَن لا یَملِک لِسانَهُ یَندَم.

«قصص الأنبیاء : ص ۱۹۰ ح ۲۳۹ – بحار الأنوار : ج ۱۳ ص ۴۱۷ »