هدایت گردشگران به سمت روستاها و ترویج گردشگری روستایی یا بوم‌گردی حدود دو سه سالی است که در مازندران از سوی متولیان این بخش عنوان می‌شود اما این دعوت و فراخوان از مسافران برای بوم‌گردی در حالی صورت می‌گیرد که نه تنها زیرساختی برای خیل مسافران که طالب سکوت مطلق و گردشگری بکر در روستاها هستند دیده نمی‌شود.

این روزها خودروهایی با پلاک‌های از سراسر ایران در روستاهای کوچ و بزرگ، دورافتاده و کوهستانی دیده می‌شود در کنار تغییرات فرهنگی نامیمونی که گردشگران شهری برای روستاییان به همراه می‌آورند با پدیده‌های تغییر کاربری اراضی نیز مواجه می‌شویم که بساط خرید و فروش زمین‌های روستاییان نیز دیده می‌شود.

اسکان ۱۳۹ هزار نفر در روستاهای مازندران خبری بود که از سوی مدیرکل دفتر امور روستایی و دهیاری‌های استان مازندران عنوان شد و در این بین عنوان شد که این قابلیت باید به سه برابر افزایش یابد.

گردشگران اگر اقوام و دوستی در روستاها ندارند به دلیل اینکه محلی برای اسکان آنها فراهم نیست مجبورند که در حسینیه و مساجد روستاها بیتوته کنند که بدون تعارف چون بسیاری از گردشگران زمانی که روستاها را هدف گردشگری قرار می‌دهند گویی به دنبال منطقه فراتر آزاد گردشگری هستند، به دلیل عدم رعایت بسیاری از موازین اسلامی و پوششی و نوع نگاهی که به بومیان منطقه دارند در بین روستاییان این گونه تداعی می‌شود که این گردشگران قصد توهین به شعور مردم را دارند و جدای از اینکه در روستاها نیز اقتصاد معیوبی وجود دارد، حضور گردشگران در روستاها تنها آورده‌ای که دارد، تغییر هویت فرهنگی، پوششی و اخلاقی آن روستا است.

البته آمار ۱۳۹ هزار گردشگر روستایی به مازندران در نوروز ۹۴ نیز آماری است که نیاز به پردازش فراوان دارد که اولا بسیاری از شهرنشینان مازندرانی بومی روستاها هستند و در ایام نوروز به زادگاه خود می‌روند طبیعتا این افراد گردشگر نیستند هر چند در آمارها این مسئله دیده می‌شود، دوما بسیاری از خوش‌نشینان از ما بهتران نیز در مناطق ییلاقی غرب استان و اخیرا نیز شرق و مرکز استان نیز اقدام به ویلاسازی گسترده و بدون ضابطه کردند و به نوعی ساکن محسوب می‌شود که در این بخش هم باید تغییری دیده شود.