لیونل اسکالونی پیش از شروع بازی پاراگوئه گفته بود که این جام هنوز برای آرژانتین آغاز نشده و تیمش در دو بازی آینده (مقابل پاراگوئه و قطر)، قدرت واقعی خود را نشان می دهد. آرژانتین در بازی مقابل کلمبیا، حدود ۳۰ دقیقه سوار بر میدان بود و به گفته اسکالونی، اگر در آن ۳۰ دقیقه به گل می رسید، چه بسا نتیجه متفاوتی را مقابل شاگردهای کارلوس کی‌روش رقم می زد. البته باید گفت که آرژانتین در همان تسلط نسبی ۳۰ دقیقه ای بر کلمبیا نیز نتوانست جز در یک یا دو صحنه، تهدیدی جدی برای دروازه حریف باشد.

انتقادات بی امان رسانه های آرژانتینی!

انتقادات رسانه های آرژانتینی از بازیکن های تیم ملی این کشور به ویژه لیونل مسی، به اوج رسیده و حتی دیگو مارادونا اسطوره فوتبال آرژانتین هم این بازیکن ها را مستحق پوشیدن پیراهن «آلبی سلسته» ندانست. به اعتقاد فابیو کاپلو، نباید مسی و مارادونا را با یکدیگر مقایسه کرد زیرا مارادونا توانست تیم ملی آرژانتین را در جام جهانی ۱۹۸۶ به مقام قهرمانی برساند زیرا آرژانتین در آن زمان یک تیم قوی تر نسبت به تیم کنونی محسوب می شد و آرژانتینِ مارادونا قوی تر از آرژانتینِ مسی بود. به اعتقاد کاپلو، تیم ملی آرژانتین در خط حمله، از مهره های خوبی در کنار مسی سود می بَرَد اما خط هافبک و خط دفاعی این تیم دچار مشکل است. به اعتفاد دیگو سیمئونه نیز، مشکل تیم ملی آرژانتین مربوط به مسی نیز و یک مشکل تیمی و دسته جمعی می باشد زیرا مسی در هر بازی، می تواند گره ها را باز کرده و مشکلات را حل کند ولی به شرطی که یک تیم خوب را در کنار خود داشته باشد. به اعتقاد سیمئونه، بازیکن هایی که با مسی بازی می کنند، باید پتانسیل های موجود را درک کرده و این مسئله به شخصیت هر بازیکن مرتبط است. به گفته سیمئونه، اگر بازیکن های آرژانتین بتوانند در اطراف مسی، به خوبی عمل کنند، او نیز احساس امنیت و اطمینان کرده و قادر است تا خود را با هر شرایطی سازگار نماید.

پاراگوئه در نیمه اول و به ویژه در اوایل بازی، به مراتب بهتر از آرژانتین ظاهر شد و چند بار دروازه یاران لیونل اسکالونی را تهدید کرد. «آلبی روخا» مزد بازی خوبش را در نیمه اول و با گل ریچارد سانچز گرفت. پاس گل میگل آلمیرون یکی از استعدادهای نو ظهور پاراگوئه، مورد توجه بسیار زیادی قرار گرفت. یک پاس گل، ۲ خلق موقعیت، ۳۷ لمس توپ، ۹۶% پاس سالم، ۷ دوئل موفق و ۳ تکل توسط آلمیرون اثبات کرد که او یک بازیکن تمام عیار و بسیار مؤثر در این بازی بود. شاگردهای اسکالونی، پس از دریافت گل، کمی آشفته و دستپاچه شدند. آرژانتین در نیمه دوم، منظم تر و متوازن تر از نیمه اول بود و سرانجام نیز با ضربه پنالتی مسی، از شکست مقابل پاراگوئه گریخت. مسی که در ۲۱ ژوئن ۲۰۱۴، با گلزنی مقابل ایران در بلو هوریزونته، از شرمساری تساوی مقابل یاران کارلوس کیروش در آمده بود، این بار در ۱۹ ژوئن ۲۰۱۹، با گلزنی در همان ورزشگاه شهر بلو هوریزونته، اجازه شرمندگی بیش از حد به یارانش را نداد. البته بعد از گل تساوی، فشار وحشتناک روحی و روانی به روی بازیکن های آرژانتین کاهش یافت و بازی نسبتا بهتری را از این تیم شاهد بودیم. در حالی که بسیاری از کارشناس ها، فرانکو آرمانی دروازه بان آرژانتین را بزرگ ترین نقطه ضعف این تیم می دانستند، همین دروازه بان یک ضربه پنالتی را در نیمه دوم، از درلیس گونزالز گرفت تا تیمش را در بازی نگه دارد. ورود سرخیو آگوئرو به زمین در شروع نیمه دوم، جان تازه ای به خط حمله آرژانتین بخشید و او در کنار لیونل مسی و لوتارو مارتینز، یک مثلث خطرناک هجومی را ساختند. جالب این که بریتزو سرمربی پاراگوئه بعد از بازی گفت که آرژانتین خوش شانس بود که شکست نخورد و در حقیقت، پاراگوئه ۲ امتیاز حساس این بازی را از دست داد!

فاجعه برای تیم اسکالونی

تیم ملی پاراگوئه در ایجاد خطر و تهدید دروازه حریف، به مراتب موفق تر از آرژانتین عمل کرد. بسیاری از رسانه های آرژانتینی، از عملکرد ضعیف مسی انتقاد کرده و دست یابی به یک گل طی ۱۸۰ دقیقه و آن هم از طریق ضربه پنالتی را یک فاجعه برای اسکالونی می دانند. مسی در این بازی، ۲۴ بار توپ را لو داد. بازی بی نظم، بی برنامه و نا هماهنگ تیم ملی آرژانتین، تک روی های مسی و عدم وجود هارمونی مناسب بین ضرباهنگ بازی مسی با یاران خودی، نیمکت نشینی های بی دلیل پائولو دیبالا و آنخل دی ماریا و ضعف مفرط در عمق دفاع شکننده آرژانتین به ویژه نیکولاس اوتامندی، از جمله انتقادات رسانه های آرژانتینی به تیم ملی کشورشان بود. بسیاری از کارشناس ها معتقدند که اسکالونی درک تاکتیکی بالایی نداشته و تیمش فاقد تاکتیک و برنامه است. آرژانتین در جریان بازی نتوانست هیچ شوتی را به سمت چارچوب دروازه حریف بزند و فقط دو شوت داخل چارچوب توسط تیم آرژانتین زده شد و هر دو شوت نیز از طریق ضربات کاشته مسی بود. که  او تعویض خوبش در بین دو نیمه و ورود سرخیو آگوئرو را چند دقیقه بعد و با تعویض افتضاحش یعنی خروج لوتارو مارتینز، خراب کرد. آرژانتین کمی خوش شانس است که به رغم کسب یک امتیاز از دو بازی، هنوز هم شانس بالایی برای صعود از گروه داشته و باید در بازی آخر، مقابل قطر به پیروزی برسد. در حقیقت، دیدار با «عنابی ها» آخرین فرصت برای لیونل های آلبی سلسته (اسکالونی و مسی) است تا بتوانند تیم خود را در کوپا آمه ریکا ۲۰۱۹ نگه دارند. اسکالونی و مسی می گویند که آرژانتین باید قطر را شکست دهد و بازیکن های این تیم متقاعده شده اند تا به هر شکل ممکن، با عبور از سد قطر، جواز صعود به مرحله بعد را بگیرند. آرژانتین باید در بازی آخر، مقابل قطر پیروز شده و منتظر شکست پاراگوئه مقابل کلمبیا باشد. ببینید که کار آرژانتین به کجا کشیده که باید برای شکست قطر نیز به اما و اگر متوسل شود!

پاراگوئه در حال بازگشت به روزهای اوج

تیم ملی پاراگوئه با ادواردو بریتزو سرمربی آرژانتینی خود، دوران تازه ای را تجربه می کند. «آلبی روخا» پس از افت چند ساله و خالی شدن از بازیکن های با کیفیت، به تدریج راه خود را پیدا کرده و نسل جدید فوتبال پاراگوئه با ستاره هایی مانند فابین بالبوئنا، هرنان پرز، اسکار رومرو، میگل آلمیرون، درلیس گونزالز، فدریکو سانتاندر و خوان ایتوربه در حال تشکیل است. بریتزو یکی از مربیان نسل جدید فوتبال آرژانتین است که تجربه گران بهایی از مربیگری در سویا و سلتا ویگو را به همراه داشته و به عنوان بازیکن نیز بارها در خط دفاعی تیم ملی آرژانتین به میدان رفته بود. شناخت بالای بریتزو از تیم ملی کشورش باعث شده بود تا کار مسی و یارانش در برابر این حریف، دشوارتر شود. بریتزو به خوبی می دانست که برای ایستادگی مقابل آرژانتین می بایست مسی را از کار انداخت. به گفته بریتزو، مهار مسی کار یک بازیکن نیست و بلکه یک تیم باید این وظیفه را بر عهده گیرد و حتی در صورت مهار مسی، باز هم نمی توان او را به طور کامل از کار انداخت زیرا مسی برای یاران خود ایجاد فرصت کرده و توانایی هایش را در اختیار سایر یاران خود قرار می دهد. به اعتقاد بریتزو، با خنثی سازی مسی و بستن راه های ارسال پاس به وی، عملا فرصت برای ایجاد خطر روی دروازه پاراگوئه سلب شد. این بازی نشان داد که حضور بریتزو روی نیمکت پاراگوئه، تأثیرات به سزایی در پیشرفت این تیم داشته و از آن جایی که بریتزو قبلا یک مدافع بود، به خوبی توانست خط دفاعی تیمش را بهبود بخشد. تیم ملی پاراگوئه به طور سنتی، در امور تدافعی بسیار خوب عمل می کند ولی این نقطه قوت آنها، طی چند سال گذشته، کم رنگ شده بود. اگر چه بازیکن های پاراگوئه از لحاظ تکنیکی در حد یاران حریف نبودند اما انگیزه و جسارت بسیار بیشتری را از شاگردهای بریتزو دیدیم.