آرام‌آرام به بهار ۹۵ نزدیکی می‌شویم، بهاری که از پس سرمای زمستان سبز می‌شود و رویش دوباره زندگی را نوید می‌دهد، در آخرین روزهای زمستان و به عبارت دقیق‌تر آخرین پنجشنبه سال آرامستان ها پر است از ” حمد و سوره ” هایی که بر زبان می‌رانیم، پر است از حسرت‌هایی که برای نبودن عزیزی کشیده می‌شود و به حرمت حکمت خداوند با گفتن ” هر چه حکمت اوست” فرومی‌نشیند.

انگار دلمان خیلی بیشتر می‌گیرد از نبودن‌هایی که به بودنشان عادت داشتیم! دلمان می‌گیرد برای آن‌ها که خاک را در آغوش دارند و انگار به هر رستی و سبزه‌ای نزدیک‌ترند! پنجشنبه آخر سال، می‌گویند این روزها خفتگان ابدی در خاک بوی آرد تفت‌داده، گلاب و زعفران را حس می‌کنند و چشم‌به‌راه می‌مانند تا بروی به خانه از جنس خاک و سنگشان.

این پنجشنبه آخر سال هم به دیدارشان می‌رویم، دیدار آن‌هایی که چشم‌انتظاری‌شان را نمی‌بینیم و صدایشان را نمی‌شنویم، شعر زیبای سهراب را می‌توان این‌گونه گفت ” به سراغ من اگر می‌آیید نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من به سراغ من اگر می‌آیید قل هو والله را بر زبان جاری کنید به سراغ من اگر می‌آیید با گلابی سنگ مزارم را تر کنید به سراغ من اگر می‌آیید … “

مازندرانی‌ها نیز رسمی زیبا برای گذشتگان خوددارند رسمی بانام “خاکِ سَر” که در این روز مردم با پخت غذاهای محلی در حسینیه و مسجد گرد هم می‌آیند و از کسانی که در سال قبل یا سالیان قبل کنارشان بودند والان نیستند یاد می‌کنند و با قرائت قرآن و فاتحه روحشان را به آیات الهی جلا می‌دهند تا محرومان از دنیا با شنیدن آن در آستانه عید شاد شوند. خاک سر رسمی است که از دیرباز در مازندران و دیگر استان‌ها بانام‌های دیگر وجود دارد و در آن روز مردم با زیارت قبور درگذشتگان خود از آن‌ها یاد می‌کنند.

یادشان بخیر. یاد همه آن‌هایی که دیروز بودند و امروز نه، همه آن‌هایی که پارسال رخت و لباس عید خریدند و امسال نه، هم آن‌هایی که لحظه تحویل سال صورتشان را بوسیدیم و عید زمان را تبریک گفتیم و امسال تنها با خواندن فاتحه‌ای یادشان می‌کنیم.