حتی تصور اینکه چنین جملاتی در یک همایش انرژی در سطح نشست هوستون مطرح شود دشوار است. اما واقعیت این است که پمپئو چنین کاری کرده است. این را رابرت ونزل تحلیلگر پایگاه تارگت لیبرتی نوشته است.

انجمن‌های پژوهشی کمبریج نشست سالانه‌ای را با حضور شرکت‌های عمده نفتی و گازی در هوستون تگزاس برگزار کردند و مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا نیز مهمان این نشست شد؛ مهمانی که سخنانش نشان می‌دهد کم از میزبان ندارد.

شرکت‌ها و مؤسسات مهمی در این نشست شرکت داشتند، از جمله: Credit Suisse، BP، Shell، ConocoPhillips، ExxonMobil، Morgan Stanley، The Carlyle Group، Chevron Baker Hughes، TOTAL، Occidental Petroleum، MIT Energy Initiative، Petrobras، Schlumberger، Stanford Energy، The World Energy Council و Google Cloud.

حالا تصور کنید وزیر خارجه آمریکا در مورد چه موضوعی در این نشست صحبت کرده است؟ واقعاً متن سخنان وی را چه کسی نوشته بود؟ یک کارشناس انرژی؟ یک اقتصاددان باسابقه؟ خیر. او از این فرصت استفاده کرد و به سوریه، ایران، ونزوئلا و روسیه حمله کرد و تازه علاوه بر این از همه حاضران خواست که به جبهه نومحافظه‌کاران در جنگ جهانی طبق نقشه خیالی او و همکارانش بپیوندند!

او که خودش می‌دانست صراحتاً در حال نقض قوانین دنیای اصطلاحاً آزاد است، دست پیش گرفت تا پس نیافتد: «ما فقط انرژی آمریکایی را صادر نمی‌کنیم، ما نظام ارزش مالی خود را به دوستان و شرکای خود صادر می‌کنیم. هر چه بیشتر بتوانیم الگوی مؤسسات آزاد آمریکایی را گسترش دهیم، یعنی الگوی حکومت قانون، الگوی تکثر و ثبات را و الگوی شفافیت و تجارت را، ایالات متحده موفقتر خواهد بود و مردم آمریکا در امنیت بیشتر خواهند بود».

البته او خوب می‌دانست که چه می‌گوید. پمپئو از بازوهای اقتصادی ایالات متحده می‌خواست که در هدف مشترکی که دارند، متحد شوند. زمین زدن شرکت‌های بزرگ ملی در حوزه نفت ایران، ونزوئلا و روسیه هم به نفع سیاستمداران تندرو و هم شرکت‌های انرژی آمریکایی است.

رابرت ونزل تعجب می‌کند که پمپئو علاوه بر دولت‌های دیگر اسم از روسیه آورده است. مگر نه این است که ترامپ رویکرد متفاوتی نسبت به دولت قبلی در تعامل با مسکو دارد و مگر نه این است که افزایش تخاصم با روسیه، مسکو را با پکن علیه واشینگتن متحد می‌کند؟ به نظر او افتادن آینده آمریکا در دستان این شطرنج‌بازان مبتدی هولناک است.

اکنون بخش‌هایی از سخنرانی پمپئو را مرور می‌کنیم:

۱- شرکت‌های بزرگ نفتی و گازی باید در سیاست خارجی ما همکاری کنند

وزیر خارجه آمریکا در سخنانش صراحتاً گفت که می‌خواهم در مورد «کمکی» صحبت کنم «که همه شما می‌توانید به من و رئیس‌جمهور ترامپ بدهید در کاری که برای جهان انجام می‌دهیم». او اعلام کرد «دولت ترامپ با قدرت و بر اساس این قضاوت قطعی فعالیت می‌کند که ما باید منافع آمریکا را با توسعه اهرم‌هایی که در اختیار دیپلمات‌هایمان قرار می‌دهیم، تأمین کنیم، به ویژه سرمایه عظیم انرژی که آمریکا در اختیار دارد».

۲- دوستان ما نباید به روسیه وابسته باشند

پمپئو گفت «ما نمی‌خواهیم متحدان اروپایی ما بواسطه پروژه نورد استریم دو به گاز روسیه وابسته باشند کمااینکه خودمان نمی‌خواهیم به ذخایر نفتی خود به ونزوئلا وابسته باشیم».

۳- صادرات نفت ایران باید به صفر برسد

وزیر خارجه آمریکا از ایران نام برد و اینکه همه با «نقش آن در بازار انرژی جهانی» آشنا هستند، نقشی که به نظر او دارد کمرنگ می‌شود زیرا «کمپین فشار» آمریکا صادرات ایران را با چالش مواجه کرده است. وی اطمینان داد «ما با قاطعیت به دنبال به صفررساندن صادرات نفت ایران در اسرع وقت هستیم».

البته توجیه او برای این کمپین فشار بر ایران، منافع جهانی بود زیرا ایران «تهدید به ترور در اروپا می‌کند، در عراق و سوریه کمپین ترور اجرا می‌کند و به حزب‌الله خط می‌دهد».

۴- نه فقط منافع، امنیت ما هم وابسته به همکاری شما است

وی بحث را بسیار فراتر از منافع سیاسی ارزیابی کرد. پیوندزدن رویکرد شرکت‌های بزرگ آمریکایی با امنیت آن کشور به نوعی تهدید پمپئو علیه حاضران تلقی می‌شود: «مطمئناً بحث بر سر نفع مالی شرکت‌های ما نیست، این فقط مربوط به دلارها و سنت‌های شرکت‌های آمریکایی نیست. بحث بر سر امنیت ملی آمریکا است. بحث بر سر گسترش نفوذ روسیه و ضرورت توقف آن است. ما باید به آن پایان دهیم و شما می‌توانیم نقش مهمی در این زمینه داشته باشید… ما باید بازیگران بد را- کسانی که از نفت و گاز خود برای اهداف پلید استفاده می‌کنند از رسیدن به اهدافشان باز داریم».

وی سپس پا را فراتر گذاشته و مدعی شد الگویی که پیشنهاد می‌کند، نه فقط آمریکا، بلکه امنیت اروپا، همه «کشورهای غربی» و اصلاً «جهان» را نیز تقویت می‌کند. پمپئو اطمینان داد وزارت خارجه آمریکا می‌خواهد «با تمام حاضران این جلسه، چه شرکت‌های آمریکایی و چه شرکت‌های خارجی همکاری کند.

جمع‌بندی

ورود همکاری بخش‌های دولتی و خصوصی برای اهداف انسانی امری مطلوب است، اما پرسش اینجا است: امنیتی که پمپئو از آن سخن می‌گوید، امنیت بشریت است یا یک گروه محدود از گروه‌های همسود در کشورهای عمدتاً غربی که می‌خواهند با استفاده از قدرت سیاسی که به نام ملت‌ها در اختیار گرفته‌اند، جهان را نیز به دارایی خود اضافه کنند و حالا با چند مانع روبرو شده‌اند که به تنهایی نمی‌توانند آن را کنار بزنند؟