با وجود اینکه نیمی ازجمعیت مازندران را بانوان تشکیل می دهند و همچنین حدود ۴درصد بیش تر از سایر استان ها تحصیل کرده دارد، اما همچنان شاهد حضور کم رنگ زنان در عرصه مدیریت سیاسی هستیم، آن هم با وجود اینکه در دولت یازدهم تاکید زیادی برافزایش میزان جایگاه زنان در صندلی های مدیریتی شده است ولی این موضوع مهم مانند برخی دیگر از موضوعات در حد یک حرف باقی مانده و کماکان شاهد عدم بهره برداری مناسب از ظرفیت های بالقوه استان هستیم .
در سومین سال از دولت تدبیر امید شاهد شکسته شدن تابوی مدیریتی زنان در استان بودیم و کتابخانه های استان در دستان یک زن قرار گرفت و همچنین مدتی بعد مدیریت آمورش و پرورش و معاونت فرمانداری در دو نقطه استان به زنان تعلق گرفت، که این موضوع بیش از آنکه نشان از توجه به شایسته سالاری و بالا رفتن جایگاه زنان در پست های مدیریتی باشد ، به نوعی فقط ارائه دادن آماری برای پر کردن لیست های مدیریتی بود و نمی توان گفت که از ظرفیت ها و توانمندی ها زنان استفاده شده است، اما با این وجود شروع خوبی بود تا پیش بینی های خوش بینانه ای از آینده سیاسی مازندران داشته باشیم و پاییز ۹۵ را بهار سیاسی زنان در مازندران بدانیم که دریچه ای به سمتی راهی ناهموار گشودند و شاهد حضور زنان در پست های مدیریتی در دیگر شهرهای استان بودیم، هرچند این نمی تواند پاسخگوی خواسته های زنان باشد ولی در حال گذری ملایم و پر تلاطم به جایگاه واقعی خود است.
وقتی صحبت از حضور ۳۰ درصدی زنان در کرسی مدیریتی می شود، انتظار می رود که این جریانی شود که از سطح کلان شروع گردد وشاهد پست های چون فرماندار، شهردار و پست های  زن در مازندران باشیم ، که با توجه به وجود زنان تحصیل کرده در استان و ویژگی های چون پاکدستی، مسولیت پذیری بالای زنان امری معقول و منطقی است.

یکی از عواملی که به ثبات سیاسی یک کشور منجر می شود، مشارکت شهروندان است، به همین خاطر دولت ها برای احساس تکلیف و مشارکت مردم ارزش و اهمیت قائل هستند؛ زنان نیز بخاطر حضور نیمی از جمعیت کشور، سرمایه های اجتماعی محسوب می شوند.

با وجود تصویب سهمینه بندی جنسیتی و اختصاص ۲۵ درصد ظرفیت کرسی های پارلمان در اتحادیه بین المجالس کشورهای اسلامی باز هم حضور کم رنگ زنان در جامعه را شاهد هستیم و بستر مناسبی برای حضور در مدیریت های کلان دیده نمی شود، هرچند در سالهای اخیر این روند در حال افزایش است، اما این موج به کندی حرکت می کند، عنان وزارت مهم بهداشت و درمان به دست یک زن در دولت دهم  که عملکرد قابل دفاعی هم داشت، امتیاز پر افتخاری در تاریخ برای قطار وزرا بود، که این جرقه سالهای بعد ادامه نیافت و با وجودی که سه مشاور رئیس جمهور و هفت وزارتخانه  معاون وزیر، در دولت یازدهم و دوازدهم به زنان تعلق داشت، حضور زنان در میان صندلی وزرا خالی ماند و نشان می داد همچنان زنان جایگاه پر رنگی در بدنه تصمیم گیری و مدیریت در عرصه های سیاسی ندارند، اما با این وجود موج کندی که در حال جریان است در لایه های مدیریتی نفوذی تاثیرگذار دارد و شاهد این هستیم که در مجلس دهم با ۱۷ نماینده زن توانست رکورد تاریخ بهارستان را بشکند.

مازندران با توجه به اینکه زنان تحصیل کرده درصد بالایی نسبت به دیگر استان ها دارد، اما همچنان زنان به جایگاه های حساس مدیریتی دست نیافته اند، با وجود اینکه در دولت تدبیر و امید تاکید زیادی به حضور زنان در عرصه های مدیریتی شد و شاید بتوان گفت با انتصاب مدیر کل کتابخانه های عمومی مازندران به یک زن، جوانه های مدیریتی در پاییز ۹۵ زده شد و بعد از آن مدیر آموزش و پرورش ساری، رئیس راه و شهرسازی قائم شهر شروع مناسبی بود برای آنکه قدم هایی در این راستا برداشته شود و آهنگ انتصاب زنان در فضای مدیریتی تداوم یابد.

زنان حدود ۲ هزار نفر از جمعیت آمل را تشکیل می دهند، افزایش حضور فعالانه در عرصه های مختلف مدیریتی و سیاسی در این چند سال اخیر پیشرفت قابل توجهی را نشان می دهد،  بطوری که از ۱۴۳ نفر نامزد انتخاباتی برای شورای اسلامی شهر آمل ۲۳ نفر خانم ها بوده اند، حضور قابل دفاعی که مسئول سیاسی فرمانداری آمل، رئیس دانشکده فنی دخترانه توحید، مدیرعامل فضای پارک ها و فضای سبز شهرداری در این چند سال اخیر داشته اند  و عنوان رئیس اداره بهزیستی شهرستان آمل در سال گذشته و بخشدار مرکزی به دست یک زن از افتخاراتی است که بر پیشانی این شهرستان جای گرفته و باعث پیشرفت آمل شده است.